AKTUALNOŚCI
Sygn. akt VIII Ka 000/18
WYROK
W IMIENIU
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 00 listopada 2018 roku
Sąd Okręgowy w B VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący
– Sędzia SO M W
Protokolant
– A C
przy udziale Prokuratora A L
po rozpoznaniu w dniu 00 listopada
2018 roku
sprawy Ł K oskarżonego o czyny z art.
178b k.k. i z art. 226 § 1 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez
obrońcę oskarżonego od wyroku Sądu Rejonowego w B z dnia 00 maja 2018 roku,
sygn. akt XIII K 000/18;
- Zmienia zaskarżony wyrok w ten
sposób, że:
- rozwiązuje karę łączną
pozbawienia wolności wymierzoną oskarżonemu w pkt V rozstrzygnięcia;
- w miejsce orzeczonej
wobec oskarżonego Ł K w pkt I rozstrzygnięcia kary 3 (trzech) miesięcy
pozbawienia wolności, na podstawie art. 178b k.k. w zw. z art. 37a k.k. w zw. z
art. 34 § 1a pkt 1 k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 4 (czterech)
miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu)
godzin w stosunku miesięcznym;
- w miejsce orzeczonej
wobec oskarżonego Ł K w pkt IV rozstrzygnięcia kary 4 (czterech) miesięcy
pozbawienia wolności, na podstawie art. 226 § 1 k.k. w zw. z art. 34 § 1a pkt 1
k.k. w zw. z art. 35 § 1 k.k. wymierza mu karę 3 (trzech) miesięcy ograniczenia
wolności, polegającą na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy
na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin w stosunku miesięcznym;
- na podstawie art. 85 § 1
k.k., art. 86 § 1 i 3 k.k. orzeka wobec oskarżonego Ł K karę łączną w wymiarze
6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na obowiązku wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu)
godzin w stosunku miesięcznym;
- W pozostałym zakresie zaskarżony
wyrok utrzymuje w mocy.
- Zasądza od oskarżonego na rzecz
Skarbu Państwa kwotę 120 (sto dwadzieścia) złotych tytułem opłaty za obie
instancje oraz kwotę 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu
zryczałtowanych wydatków za drugą instancję i obciąża go pozostałymi
kosztami procesu za postępowanie odwoławcze.
UZASADNIENIE
Ł K został oskarżony o to, że:
I.
w dniu 00 lipca 2017
roku w B przy ul. Z nie zatrzymał niezwłocznie pojazdu marki Mercedes-Benz
Sprinter nr rej. XX 11111 i
kontynuował jazdę, pomimo wydania przez osobę uprawnioną do kontroli ruchu
drogowego umundurowanego funkcjonariusza Policji starszego sierżanta P G
poruszającego się oznakowanym pojazdem służbowym, przy użyciu sygnałów
dźwiękowych i świetlnych polecenia zatrzymania pojazdu mechanicznego
tj.
o czyn z art. 178 b k.k.
II.
w dniu 06 lipca 2017 roku w B przy ul.
Z 26B, dokonał znieważenia funkcjonariusza Policji starszego sierżanta P G
podczas i w związku z popełnieniem przez niego obowiązków służbowych w ten
sposób, że używał wobec niego słów powszechnie uznawanych za obelżywe
tj.
o czyn z art. 226 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy
w B wyrokiem z dnia 00 maja 2018
roku, sygn.
akt XIII K 000/18,
oskarżonego Ł K uznał za
winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w pkt I i za to na mocy art.
178b k.k. skazał go na karę 3 (trzech)
miesięcy pozbawienia wolności.
Na mocy art. 42 § 1a pkt 1 k.k.
orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na
okres 1 (jednego) roku.
Na mocy art. 63 § 4 k.k. na poczet
orzeczonego wobec oskarżonego zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów
mechanicznych zaliczył okres zatrzymania prawa jazdy od dnia 0 lipca 2017 roku.
Oskarżonego Ł K uznał za winnego popełnienia
czynu opisanego w pkt II i za to na mocy art. 226 § 1 k.k. skazał go na karę 4
(czterech) miesięcy pozbawienia
wolności.
Na mocy art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 86
§ 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł K karę łączną w wymiarze 4 (czterech)
miesięcy pozbawienia wolności.
Zasądził od oskarżonego Ł K na rzecz
Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i obciążył go pozostałymi
kosztami procesu w kwocie 1.149,28 złotych.
Apelację od tego wyroku wniosła
obrońca oskarżonego, która skarżąc wyrok w całości na korzyść oskarżonego, na
podstawie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zarzuciła
wyrokowi:
- obrazę przepisów postępowania
mającą wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2
k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., polegającą na przekroczeniu
granicy swobodnej oceny dowodów, uwzględnienie okoliczności
przemawiających jedynie na niekorzyść oskarżonego, z pominięciem dowodów,
które wskazywały na jego korzyść, co w konsekwencji doprowadziło do
powstania błędów w ustaleniach faktycznych.
- błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez
przyjęcie, że w stosunku do Ł K zostało wydane polecenie zatrzymania
kierowanego przez niego pojazdu mechanicznego poprzez użycie sygnałów
świetlnych i dźwiękowych co miało mieć miejsce już na wysokości sklepu M - podczas gdy z wyjaśnień oskarżonego i
zeznań I K wynika, że sygnały dźwiękowe zostały użyte dopiero w odległości
- błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez
przyjęcie, że oskarżony nie zatrzymując się do kontroli pomimo wydania mu
takiego polecenia w postaci sygnałów świetlnych i dźwiękowych minął wiele
miejsc, w których mógłby się bezpiecznie zatrzymać – podczas gdy z
przeprowadzonego dowodu z nagrania wideo bezsprzecznie wynika, że od
chwili kiedy oskarżonemu w odległości
- błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez
przyjęcie, że polecenie zatrzymania się w postaci sygnałów świetlnych
zostało wydane oskarżonemu już na wysokości sklepu M, a funkcjonariusz
policji P G, zjeżdżając kierowanym przez niego radiowozem do osi jezdni
próbował umożliwić oskarżonemu dostrzeżenie w lewym lusterku bocznym
poleceń zatrzymania się – podczas gdy z nagrań wideo bezsprzecznie wynika,
że polecenie świetlne zatrzymania się do kontroli zostało wydane
oskarżonemu dopiero po wjechaniu przez niego na wąską uliczkę osiedlową
odchodzącą od głównej ul. Z. Na nagraniach widać również, że
funkcjonariusz policji nie zjeżdżał do osi jezdni.
- błąd w ustaleniach faktycznych
przyjętych za podstawę wyroku, który miał wpływ na jego treść poprzez
przyjęcie, że oskarżony kierował do funkcjonariusza Policji słowa
powszechnie uznawane za obelżywe: „co ty kurwa robisz debilu, pojebany
jesteś” podczas gdy w rzeczywistości padły jedynie określenia „baranie”.
Ewentualnie, w przypadku uznania za
prawidłowe ustaleń faktycznych Sądu I instancji, powyższemu wyrokowi obrońca
zarzuciła:
1.
obrazę
przepisów prawa materialnego, a mianowicie art. 53 k.k. w zw. z art. 115 § 2
k.k. i art. 178b k.k. polegającą na uznaniu, iż swoim postępowaniem oskarżony
wypełnił znamiona przestępstwa z art. 178b k.k., a także, iż okoliczności i
sposób jego działania odznaczają się wysoką szkodliwością społeczną - poprzez
błędne przyjęcie, że oskarżony działał umyślnie w zamiarze bezpośrednim oraz,
że nie doszło do niezwłocznego zatrzymania pojazdu.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca na
podstawie art. 437 § 1 i § 2 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku
poprzez uniewinnienie oskarżonego Ł K od popełnienia zarzucanych czynów,
ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I
instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd
Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja
wywiedziona przez obrońcę oskarżonego nie jest zasadna i nie zasługiwała na
uwzględnienie, jednakże pozwoliła na kontrolę rozstrzygnięcia w części
dotyczącej orzeczenia o karze.
Analizując materiał dowodowy zgromadzony w
sprawie w ramach kontroli instancyjnej, Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż
ustalony przez Sąd Rejonowy stan faktyczny nie zawiera błędów, które mogłyby
mieć wpływ na treść zaskarżonego wyroku. Również ocena dowodów przeprowadzona
przez Sąd I instancji nie budzi wątpliwości - została dokonana w sposób
prawidłowy, z uwzględnieniem przepisów postępowania, a w szczególności zasad
wyrażonych w art. 7 k.p.k., art. 4 k.p.k. i art. 410 k.p.k. W kontekście
powyższego nie sposób też mówić o obrazie art. 5 § 2 k.p.k.. W sprawie bowiem
nie zaistniały nie dające się usunąć wątpliwości, które Sąd musiałby
rozstrzygać na korzyść oskarżonego. Zatem zarzuty podniesione w złożonym środku
odwoławczym oraz argumenty przytoczone na ich poparcie nie mogły skutkować
zmianą zaskarżonego wyroku w pożądanym przez skarżącą kierunku.
Przypomnieć tylko należy ugruntowane
stanowisko Sądu Najwyższego, który podkreślał, iż zarzut błędnych ustaleń
faktycznych, może być skuteczny jedynie wówczas, gdy zasadność ocen i wniosków
wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu
sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie
może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie
konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w
ocenie zebranego materiału dowodowego (por. wyrok
Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 roku w sprawie o sygn. akt II KR 355/74,
OSNPG 1975/9/84, Lex nr 16881). Natomiast dokonanie oceny zgromadzonego w
sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych
nie stanowi naruszenia przepisów art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
19 lutego 2014 roku w sprawie II KK 17/14, Lex nr 1425048).
Argumentacji obrońcy nie można w świetle
powyższych zapatrywań zweryfikować z pozytywnym skutkiem, albowiem stanowi ona
jedynie nieuzasadnioną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego -
opartymi, co istotne, na wszechstronnie rozważonym i pełnym materiale dowodowym.
Przeprowadzona przez Sąd Okręgowy kontrola odwoławcza rozstrzygnięcia Sądu
Rejonowego wskazuje, iż zarzuty apelacyjne sformułowane w oparciu o art. 438
pkt 2 i 3 k.p.k., sprowadzają się w istocie do próby zanegowania sposobu i
wyników dokonanej oceny dowodów. Zdaniem skarżącej, zebrane w sprawie dowody
powinny prowadzić do odmiennych ustaleń faktycznych niż te, do których doszedł
Sąd I instancji. Z tak sformułowanym stanowiskiem obrońcy nie sposób się jednak
zgodzić.
W świetle zgromadzonych dowodów, w tym
przede wszystkim zeznań pokrzywdzonego oraz nagrań z rejestratora radiowozu Sąd
meriti całkowicie zasadnie uznał, że materiał dowodowy zebrany w sprawie
pozwalał na jednoznaczne przyjęcie, że Ł K swoim zachowaniem wyczerpał znamiona
zarzuconych mu czynów z art. 178b k.k. i z art. 226 § 1 k.k.
Sąd Rejonowy poddał gruntownej, szczegółowej
i tym samym wyczerpującej analizie zarówno wyjaśnienia oskarżonego, jak i
zeznania P G a, a depozycje ww. skonfrontował z zapisem wideorejestratora
radiowozu. Wynikiem tak dokonanej oceny, której nie sposób tu szczegółowo
przytaczać, była ostateczna konkluzja w postaci prawidłowych ustaleń
faktycznych co do sprawstwa oskarżonego. W tej sytuacji nie ma żadnych podstaw
do uznania za zasadne podniesionych zarzutów naruszenia prawa procesowego i w
wyniku tego błędu w ustaleniach faktycznych, który mógł mieć wpływ na treść
zaskarżonego wyroku. Analiza zebranych dowodów wskazuje, że Sąd Rejonowy
zasadnie przyjął za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonego, biorąc jednocześnie
pod uwagę zeznania pokrzywdzonego, którym z kolei dał wiarę, co skutkuje
uznaniem przez Sąd odwoławczy słuszności tych ocen i poczynionych na ich
podstawie ustaleń faktycznych w sprawie, które jawią się jako odzwierciedlające
rzeczywisty przebieg wydarzeń stanowiących podstawę zarzutów wobec Ł K.
Otóż rzeczywiście, jak argumentuje skarżąca,
wyczerpanie znamion czynu z art. 178b k.k. zachodzi wówczas gdy sprawca
kontynuuje jazdę pojazdem pomimo polecenie funkcjonariusza policji zatrzymania
się wydanego przy użyciu sygnałów świetlnych i dźwiękowych. Słusznie też
skarżąca podnosi, że wideorejestrator nie zapisuje dźwięku. Jednakże zeznania
funkcjonariusza policji nie pozostawiają wątpliwości, że sygnał dźwiękowy
również był włączony. Jeśli nawet próbować przyjąć, że przez jakąś bliżej
nieokreśloną okoliczność policjant nie włączył sygnałów dźwiękowych wówczas
podnieść trzeba, że właśnie gabaryty pojazdu oskarżonego - szersza część ładunkowa,
która miała utrudniać widoczność jezdni za pojazdem – wręcz wymusiłyby na
funkcjonariuszu policji włączenie sygnału dźwiękowego. Na marginesie warto
wskazać odnosząc się do wyjaśnień oskarżonego, że obserwacja drogi za pojazdem
w tego rodzaju samochodach jest możliwa ze względu na nieco inną konstrukcję
lusterek wstecznych niż w pojazdach o standardowych gabarytach. Tym samym w
ocenie Sądu odwoławczego wyjaśnienia oskarżonego w tej kwestii, które miała
potwierdzić jego konkubina świadek Ilona Kuryłowicz, nie mogły zyskać
akceptacji Sądu meriti. W sprawie nie ma też znaczenia podnoszona kwestia
związana z rzekomym poszukiwaniem przez Ł K bezpiecznego miejsca do zatrzymania
pojazdu. Wystarczy wziąć od uwagę, jaki odcinek przejechał oskarżony od momentu
wydania przez funkcjonariusza policji polecenia zatrzymania się do realizacji
polecenia. Było to odległość nie mniejsza niż
Podobnie Sąd odwoławczy nie znalazł podstaw
do uznania zasadności zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych poprzez
przyjęcie, że Ł K kierował do funkcjonariusza policji słowa powszechnie
uznawane za obelżywe, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony użył określenia
„baranie”. Otóż niewątpliwie w trakcie przeprowadzania interwencji padały ze
strony oskarżonego Ł K słowa powszechnie uznane za obelżywe. Oskarżony podnosił
jednak, że padały one ogólnie, a nie wobec funkcjonariusza policji, który go
kontrolował. Pokrzywdzony w takiej sytuacji mógł zapamiętać wypowiadane przez Ł
K słowa wulgarne, jednak po upływie czasu od zdarzenia do rozprawy sądowej nie
mógł precyzyjnie określić, które z tych słów zostało skierowane wyłącznie pod
jego adresem. Rzeczywiście pokrzywdzony ostatecznie uzmysłowił sobie, że wobec
niego oskarżony skierował słowo „baranie”. Nie może to jednak skutkować
uznaniem, że w takiej sytuacji nie zostały wyczerpane znamiona czynu
zabronionego z art. 226 § 1 k.k. Otóż znieważenie to nic innego, jak, lżenie,
upokarzanie lub wyrażanie pogardy słownie lub w inny sposób. Zatem nawet użycie
przez oskarżonego słowa „baranie” kierowanego bezpośrednio do policjanta
podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych, w celu jego
znieważenia, wyczerpuje czynność sprawczą i zarazem znamiona przepisu art. 226
§ 1 k.k.
Sąd odwoławczy, odnosząc się do
podniesionego w apelacji zarzutu obrazy prawa materialnego, przypomina jedynie,
że zarzut tego rodzaju może być przyczyną odwoławczą tylko wtedy gdy ma
charakter samoistny, bowiem nie można mówić o obrazie prawa materialnego w
sytuacji gdy wadliwość wyroku jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych
przyjętych za jego podstawę lub naruszenia przepisów procesowych. Skarżąca
podnosząc ten zarzut zdaje się przyjmować za punkt wyjścia nie to ustalił Sąd I
instancji, a to co Sąd ten powinien był według skarżącej ustalić. Zatem tak
ujęty zarzut obrazy prawa materialnego jest zarzutem błędu w ustaleniach
faktycznych, do których to zarzutów Sąd odwoławczy odniósł się powyżej, w tym
do zarzutów odnośnie przypisanego oskarżonemu czynu z art. 178b k.k.
Ponadto wskazać trzeba, że z obrazą prawa
materialnego mamy do czynienia gdy Sąd wadliwie je zastosuje chociaż w danej
sytuacji nie było to dopuszczalne lub nie zastosuje chociaż w konkretnym
wypadku było to obligatoryjne. Zważywszy na charakter przepisów art. 115 § 2
k.k. (objaśnienia wyrażeń ustawowych) i art. 53 k.k. (zasady wymiaru kary) nie
sposób uznać, że mogą one stanowić przedmiot zarzutu obrazy prawa materialnego
i podniesienie tego rodzaju zarzutu w apelacji należy traktować jako zarzut
skierowany przeciwko dokonanym ustaleniom faktycznym w ocenie stopnia
społecznej szkodliwości lub zarzut rażącej niewspółmierności kary w następstwie
nieprawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary.
W tym
miejscu w ocenie Sądu odwoławczego należało zgodzić się z zarzutem, że kara
wymierzona oskarżonemu nosi cechy rażącej niewspółmierności i to rażącej
niewspółmierności orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych, jak i
łącznej kary pozbawienia wolności.
Oczywiście
nie sposób zgodzić się z tezą obrońcy, że czyny oskarżonego nie charakteryzują
się znacznym stopniem społecznej szkodliwości. Trudno jednak w tym konkretnym
wypadku zgodzić się z rozmiarem zastosowanej wobec oskarżonego represji karnej.
Można odnieść wrażenie, że decydujące znaczenie przy wymiarze kary miała
wcześniejsza karalność oskarżonego. Sąd Rejonowy wskazał też na stopień
społecznej szkodliwości czynów, ale wymienił wyłącznie okoliczności ich
popełnienia i sposób działania. Dokonując ustaleń w zakresie stopnia społecznej
szkodliwości Sąd musi uwzględniać również pozostałe elementy wymienione w art.
115 § 2 k.k., do których należą: rodzaj i charakter naruszonego dobra, rozmiary
wyrządzonej lub grożącej szkody, sposób i okoliczności popełnienia czynu, wagę
naruszonych przez sprawcę obowiązków, jak również postać zamiaru, motywację
sprawcy, rodzaj naruszonych reguł ostrożności i stopień ich naruszenia.
Ponadto
nie sposób uznać, że ustalenia w kwestii okoliczności popełnionych czynów i
sposobie działania oskarżonego, zasługują na aprobatę. Tu należy mieć na
względzie, że oskarżony z pewnością wiedział, że jest zatrzymywany do kontroli,
jednakże było mu w pewnym sensie „wygodniej” zatrzymać pojazd dopiero obok
miejsca zamieszkania. Być może liczył również, że policjant odstąpi od zamiaru
jego zatrzymania i fakt, że nie udało mu się tego osiągnąć, wywołał finalnie
agresję. Tego rodzaju zachowanie, wyrażające się okazywaniem pogardy do
obowiązującego porządku prawnego i egzekwującym go funkcjonariuszom jest
społecznie szkodliwe w stopniu znacznym. Jednak pozostałe elementy mające
istotne znaczenie przy kształtowaniu kary, nie zostały w realiach przedmiotowej
sprawy należycie ocenione. Na korzyść oskarżonego przemawia to, iż po użyciu
przez policjanta sygnałów świetlnych i dźwiękowych, w celu zatrzymania pojazdu
kierowanego przez oskarżonego, oskarżony nie przyśpieszał, nie kluczył i w
żadnym momencie nie wydarzyła się sytuacja zagrażająca innym uczestnikom ruchu
drogowego. Poruszał się ze stałą prędkością, ustępując też w pewnym momencie
pierwszeństwa w czasie wykonywania skrętu w lewo. Rację ma skarżąca, że czyn z
art. 178b, pomyślany jako ucieczka w celu uniknięcia kontroli, podczas której
sprawca łamie wszelkie reguły ostrożności i nie stosuje się do żadnych znaków i
sygnałów drogowych, w tej sprawie nie może być postrzegany w tak drastycznej
formie. Przy tego rodzaju okolicznościach działania sprawcy, przedsięwzięte
przez niego środki trudno uznawać za rażące. Odnotowania wymaga również, że pod
adresem interweniującego funkcjonariusza policji oskarżony, w celu poniżenia
pokrzywdzonego, użył jednego z łagodniejszych słów obelżywych. Sąd I instancji
nie dostrzegł tych okoliczności, w
związku z czym wymierzona kara może być postrzegana jako rażąco niewspółmiernie
surowa. Sąd wymierza wprawdzie karę według swojego uznania i w granicach
ustawowych, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości, ale bacząc
jednocześnie, by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy i biorąc pod
uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do
sprawcy, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej
społeczeństwa. W szczególności Sąd bierze pod uwagę
motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia
ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa,
właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem
przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu. Z
tych powodów za przypisane oskarżonemu zachowanie kary jednostkowe pozbawienia
wolności, uznać trzeba za zbyt surowe. Tym bardziej, że czyn z art. 178b jest
zagrożony wprawdzie wyłącznie karą pozbawienia wolności, ale czyn z art. 226 §
1 k.k. zagrożony jest alternatywnie karą grzywny, karą ograniczenia wolności
lub karą pozbawienia wolności do roku. Zatem kara 3 miesięcy pozbawienia
wolności za pierwszy czyn, pomimo, że jest to dolny próg zagrożenia i kara 4
miesięcy pozbawienia wolności za drugi czyn, nie wydają się być sprawiedliwe. W
przekonaniu Sądu Okręgowego dla osiągnięcia celów jakie stawia w tym względzie
ustawodawca, tak w aspekcie prewencji ogólnej, jak i oddziaływania na sprawcę,
wystarczającym okaże się kara łagodniejszego rodzaju tj. kara ograniczenia
wolności. Za czyn pierwszy przy zastosowaniu art. 37a k.k., w wymiarze 4
miesięcy, a za czyn drugi w wymiarze 3 miesięcy ograniczenia wolności i kara
łączna w wymiarze 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania
nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne. W konkretnych
okolicznościach kierowanie oskarżonego do zakładu karnego nie byłoby celowe. Nie
uzasadniają też tego, o czym była mowa powyżej, ani stopień zawinienia ani tym
bardziej społeczna szkodliwość występku. Odwołując się do katalogu jej
desygnatów zawartego w art. 115 § 2 k.k., w szczególności zaś postaci zamiaru,
rozmiaru szkody i akcentowanych już - sposobu i okoliczności postępowania
oskarżonego, należało opowiedzieć się za potrzebą złagodzenia wymierzonej kary
poprzez orzeczenie innego jej rodzaju. Wydaje się, że w takim kształcie spełni
ona swoją ustawową rolę ogólno i szczególno-prewencyjną, ale też dojdzie tą
drogą do wyeliminowania wrażenia jej nadmiernej surowości.
Kierując
się przedstawionymi powyżej względami Sąd rozstrzygnął jak w punkcie I. wyroku.
W pozostałym zakresie wyrok w sprawie oskarżonego, jako prawidłowy, należało utrzymać
w mocy.
O
kosztach procesu za postępowanie odwoławcze Sąd orzekł na mocy art. 634 k.p.k.,
art. 627 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.
O
opłacie za obie instancje w wysokości 120 złotych orzeczono na podstawie art. 2
ust. 2 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 2) w zw. art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 23
czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych. (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz.
223 z późn. zm.). O wydatkach poniesionych przez Skarb Państwa za postępowanie
odwoławcze tj. o opłacie za informację z Krajowego Rejestru Karnego (30
złotych) i kosztach doręczeń (20 złotych) na podstawie art. 618 § 1 pkt l k.p.k
w zw. z § 3 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18.06.2014 r.
w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego
(Dz.U.2014.861) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
18.06.2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa
w postępowaniu karnym (Dz.U.2013.663 j.t.).
adwokat, adwokat Białystok,
kodeks karny, niezatrzymanie się do kontroli,
obrońca
