AKTUALNOŚCI
Wyrok łączny - przesłanki pełnej absorpcji
Sygn. akt VIII Ka 000/18
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 00 listopada 2018 r.
Sąd Okręgowy w Białymstoku VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
| Przewodniczący - | Sędzia SO | S W – spr. |
| Sędziowie: | SO | D N |
| | SO | M W |
| Protokolant - | | A C |
przy udziale prokuratora M B
po rozpoznaniu w dniu 00 listopada 2018 r.
sprawy K P skazanego z art.85 k.k.
na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę skazanego od wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Białymstoku z dnia 00 sierpnia 2018 r. sygn. akt XIII K 00/18
I. wyrok w zaskarżonej części utrzymuje w mocy;
II. zwalnia skazanego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
Uzasadnienie
K P skazany prawomocnymi wyrokami:
1. Wyrokiem Sądu Rejonowego w B z dnia 00.02.2018 roku w sprawie VII K 00/17 za czyn z art. 279 §1 k.k. popełniony w dniu 00.09.2017 roku na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności, na mocy art. 63 § 1 k.k. zaliczono skazanemu na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie w postaci zatrzymania od dnia 29.09.2017 r. godz. 03.00 do dnia 30.09.2017 r. godz. 15.25(dwa dni), zwolniono skazanego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.
Kara pozbawienia wolności podlega wykonaniu i jest odbywana w okresie od 26.03.2018 roku do 24.03.2019 roku.
2. Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w B z dnia 00.04.2018 roku w sprawie III K 000/18 na mocy którego połączone zostały kary jednostkowe orzeczone wobec skazanego K P przez Sąd Rejonowy w B w sprawach III K00/17 i XV K 003/17 i orzeczono karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności, na mocy art. 63 §1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczono skazanemu okresy odbytych kar pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu oraz okres rzeczywistego pozbawienia wolności zaliczone na poczet kar orzeczonych w sprawach podlegających połączeniu w dniach 7-8.06.2017 roku tj. 1(jeden) dzień, w pozostałym zakresie wyroki w sprawach podlegających łączeniu pozostawiono do odrębnego wykonania, zwolniono skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.
Kara pozbawienia wolności podlega wykonaniu od dnia 24.03.2019 roku do dnia 04.02.2021 roku.
Sąd Rejonowy w B wyrokiem z dnia 00 sierpnia 2018 roku w sprawie sygn. akt
XIII K 00/18:
I. Na podstawie art. 85 § 1 i 2 k.k., art. 85 a k.k., 86 § 1 i 4 k.k.połączył następujące kary pozbawienia wolności orzeczone wobec skazanego K P:
1. karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem wydanym przez Sąd Rejonowy w B z dnia 00.02.2018 roku w sprawie VII K 000/17
2.karę łączną 2(dwóch ) lat pozbawienia wolności orzeczoną wyrokiem łącznym wydanym przez Sąd Rejonowy w B z dnia 00.04.2018 roku w sprawie III K 000/18
i orzekł wobec skazanego K P karę łączną w wymiarze 2 (dwóch) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności.
II. Na podstawie art. 577 k.p.k. na poczet orzeczonej kary łącznej w przedmiotowej sprawie w pkt I sentencji wyroku zaliczył okresy odbytych kar pozbawienia wolności w sprawach podlegających łączeniu.
III. Na mocy art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej w przedmiotowej sprawie w pkt I sentencji wyroku zaliczył skazanemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w podlegającej łączeniu sprawie w dniach 7-8.06.2017 roku, tj. 1(jeden) dzień.
IV. W pozostałym zakresie wyroki jednostkowe w podlegających łączeniu sprawach pozostawił do odrębnego wykonania.
V. Zwolnił skazanego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie.
Na podstawie art. 444 § 1 k.p.k. oraz art. 425 § 2 k.p.k. obrońca oskarżonego zaskarżyła powyższy wyrok w części, co do kary łącznej.
Na podstawie art. 427§2 k.p.k. oraz art. 438 pkt 4 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła rażącą niewspółmierność kary łącznej orzeczonej w wymiarze 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności podczas, gdy prawidłowa ocena okoliczności dotyczących jej wymiaru uzasadnia orzeczenie jej w niższej wysokości.
Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437§ 1 k.p.k. wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez obniżenie kary i jej wymierzenie na zasadzie asperacji zbliżonej do zasady absorpcji.
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
W wyniku kontroli odwoławczej zaskarżonego wyroku łącznego Sąd Okręgowy doszedł do przekonania o jego słuszności - tak co do istnienia w niniejszej sprawie warunków orzeczenia kary łącznej, jak i jej wymiaru.
Celem oczyszczenia przedpola do dalszych rozważań należy zauważyć, że nie każda różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy"różnica między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną (m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 30 maja 2003 r., II AKa 163/03, OSA2003/11/113).
Odnosząc sięnatomiast wprost do zarzutu i argumentacji apelującej, które sprowadzają się do zanegowania stanowiska Sądu Rejonowego w zakresie wysokości wymierzonej skazanemu K P kary łącznej orzeczonej w pkt. I części dyspozytywnej zaskarżonego wyroku, wskazać należy, że obowiązujące przepisy prawne, nie wprowadzają automatyzmu w kształtowaniu kary łącznej wyznaczając jedynie granice w jakich kara łączna może być orzeczona. Przy wymierzaniu kary łącznej zastosowanie zasady pełnej absorpcji (rozwiązania najkorzystniejszego dla skazanego) nie jest ani obowiązkiem sądu orzekającego, ani punktem wyjścia przy ocenie jej wymiaru, a wręcz przeciwnie jest rozwiązaniem skrajnym, stosowanym wyjątkowo. Przy tym popełnienie wielu przestępstw powinno raczej skłaniać do odstępstwa od absorpcji kar, niż za nią przemawiać. Wymiar kary łącznej nie może bowiem stanowić swoistej „premii” dla skazanego płynącej jedynie z faktu popełnienia większej liczby przestępstw (vide: wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 października 2007 r. wsprawie o sygn. akt II A Ka 183/07, KZS 2007/11/19).
Zgodnie z art. 85 a k.k. orzekając karę łączną, sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.
Poza tym przy kształtowaniu tej kary należy uwzględnić również związek przedmiotowo -podmiotowy zachodzący między przestępstwami, za które wymierzono kary podlegające łączeniu.
Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że brak jest podstaw do zastosowania wobec skazanego zasady absorpcji, a najwłaściwszą z zasad jaka powinna mieć tu zastosowanie jest zasada asperacji. Wymierzona skazanemu K P kara łączna 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności jest karą właściwą, która uwzględnia powyższe kryteria i w żadnym wypadku nie nosi cech rażącej surowości.
K P popełnił przypisane mu czyny na przestrzeni ponad roku, pierwszy - 2.09.2016 r. (III K 00/17), a ostatni - 28.09.2017 r. (VII K 000/17). Przy czym przestępcze zachowania skazanego, wbrew wywodom skarżącej, nie były skierowane wyłącznie przeciwko mieniu, motywowane osiągnięciem korzyści majątkowej ale także innym rodzajowo dobrom chronionym prawem (przestępstwa przeciwko bezpieczeństwu w
komunikacji - art. 178 a § 1 k.k.; art. 177 § 1 k.k. w zw. z art. 178 §1 k.k. – III K 00/17).
Tak zatem związek podmiotowy i przedmiotowy pomiędzy zbiegającymi się przestępstwami nie jest na tyle ścisły, aby uzasadniał postulowanego w apelacji obniżenia kary łącznej i jej wymierzenia na zasadzie asperacji zbliżonej do zasady absorpcji. Jakkolwiek okres przestępczego działania skazanego nie jest wybitnie długi to zaznaczyć należy, że czyny objęte zapadłymi wyrokami dotyczą przestępstw naruszających odmienne dobra prawne. Tymczasem - jak podkreśla się w orzecznictwie - zasadę absorpcji stosuje się w wymiarze kary łącznej zupełnie wyjątkowo, gdy związek podmiotowo - przedmiotowy zbiegających się przestępstw jest tak ścisły, że upodabnia je do jednego przestępstwa, jak w przypadku pomijalnego zbiegu przestępstw lub ciągu przestępstw, gdy nie potrzeba podwyższać progu represji karnej (vide:wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 24 lutego 2014 roku w sprawie II AKa 12/14, Lex nr 1437860).
Poza tym opinia o skazanym z Aresztu Śledczego w B, pomimo sugestii apelującej – nie jest jednoznacznie pozytywna. Wynika z niej, że K P nie był w ogóle nagradzany, a jego zachowanie określono jako negatywne. Był dwukrotnie karany dyscyplinarnie za wprowadzenie się w stan odurzenia - pozytywny wynik badania na obecność dopalaczy oraz THC w organizmie. Apelująca bagatelizuje powyższe zachowania skazanego świadczące o nie przestrzeganiu przez niego ustalonego porządku wewnętrznego wywodząc, że K P poprawnie zachowuje się wobec funkcjonariuszy służby więziennej i współosadzonych oraz wskazując na jego problemy z uzależnieniami. Zapomina jednak, że fakt niesprawdzenia się K P w warunkach zwiększonej samodyscypliny Z K typu półotwartego świadczy wprost o braku po jego stronie postępów w procesie resocjalizacji i to niezależnie od wyrażonej przez skazanego zgody na terapię z zakresu profilaktyki uzależnień.
Uwzględniając,że najniższa z orzeczonych wobec oskarżonego kar to kara 2 lata miesięcy pozbawienia wolności, zaś suma kar podlegających łączeniu wynosi 3 lata pozbawienia wolności, to orzeczona w oparciu o zasadę asperacji, kara 2 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności mieści się w granicach sądowego uznania i niemożna jej traktować jako rażąco surowej w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.
Dlatego też należało orzec, jak w pkt. I sentencji niniejszego wyroku.
O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z treścią art.634 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k., mając na względzie, że skazany nie będzie w stanie ich uiścić ze względu na brak dochodów oraz długotrwały pobyt w zakładzie karnym.
