AKTUALNOŚCI
Sygn. akt VIII Kz 000/19
P O S T A N O W I E N I E
Dnia 11 grudnia 2019 r.
Sąd Okręgowy w B w VIII WydzialeKarnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący- Sędzia P W
Protokolant B S
przy udziale prokuratoraE M
po
rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2019r.
w
sprawie J G
oskarżonej o czyny z art. 289 § 1 k.k.i inne
zażalenia obrońcy oskarżonej napostanowienie Sądu Rejonowego w B z dnia 28 listopada 2019
r., sygn. akt XIII K000/19
w
przedmiocie rozstrzygnięcia ostosowaniu tymczasowego aresztowania,
na podstawie art. 437 §1 k.p.k.
p o s t a n a w i a:
zaskarżone postanowienie utrzymać
wmocy.
U z a s ad n i e n i e
Zaskarżonym postanowieniemz dnia 28 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy w B w sprawie
sygn. akt XIII K 000/19 napodstawie art. 344 kpk, art. 249 § 1 kpk, art. 258 § 1 pkt 1 kpk utrzymał
iprzedłużył okres stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowegoaresztowania wobec
oskarżonej J G, c. H, na okres dalszych 2 miesięcy, tj. dodnia 31 stycznia 2020 r., do godz.
08:46.
Zażaleniena powyższe postanowienie złożyła obrońca
oskarżonej, zarzucając mu:
1. błąd w ustaleniachfaktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ
na treść postanowienia,polegający na:
a.
błędnym ustaleniu, iż oskarżona nie mastałego miejsca zamieszkania, ani zatrudnienia, podczas gdy w
rzeczywistości JG ma stałe miejsce zamieszkania i zameldowania u swojej matki pod adresem ul.
Ż00/00, B, natomiast po opuszczeniu aresztu śledczego ma zapewnione
miejscepracy;
b. błędnym ustaleniu, że sam faktniewykonywania przez oskarżoną faktycznej opieki nad trojgiem swoich dzieciuzasadnia przypuszczenie, że Julita Głowacka w celu uniknięciaodpowiedzialności karnej mogłaby podjąć próbę ucieczki lub ukrycia się, podczasgdy w rzeczywistości oskarżona pomimo ograniczenia praw rodzicielskich domomentu zatrzymania utrzymywała regularne i częste kontakty osobiste ze swoimidziećmi;
2. naruszenie przepisówpostępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia,
a mianowicie art. 258§ 1 pkt 1 oraz art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k., 257 § 1 k.p.k.,
poprzez:
a.
bezzasadne przyjęcie, że istniejeuzasadniona obawa, iż oskarżona może podjąć próby ucieczki lub
ukrycia się, gdyz okoliczności sprawy nie wynika, aby na obecnym etapie postępowania istniałorealne
zagrożenia takiego zachowania oskarżonej;
b. bezzasadne
przyjęcie, że jedynie środekzapobiegawczy o charakterze izolacyjnym zapewni prawidłowy tok
postępowaniaoraz zapobiegnie popełnieniu przez oskarżoną nowego przestępstwa, podczas gdyoskarżona
złożyła obszerne wyjaśnienia, co więcej przyznała się do popełnieniawszystkich zarzucanych jej
czynów. Łagodniejsze środki zapobiegawczeprzewidziane przez ustawę, w szczególności dozór policji w
niniejszej sprawiesą wystarczające dla osiągnięcia celu dla jakiego te środki są
stosowane;
c.
bezzasadne przyjęcie, iż w niniejszejsprawie nie zachodzi negatywna przesłanka wyłączająca możliwość
zastosowaniatymczasowego aresztowania, podczas gdy całokształt okoliczności ujawnionych wniniejszej
sprawie prowadzi do wniosku, iż dalsze stosowanie aresztutymczasowego pociągnęłoby, a w zasadzie
pogłębiłoby już istniejące ciężkieskutki dla małoletnich dzieci oskarżonej.
Mającna uwadze powyższe, obrońca oskarżonej wniosła o
zmianę zaskarżonegopostanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego w postaci
tymczasowegoaresztowania, ewentualnie o zmianę postanowienia i zastosowanie w miejscetymczasowego
aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterzenieizolacyjnym.
Sąd Okręgowy zważył, co
następuje:
Zażalenie obrońcyoskarżonej jest bezzasadne i nie
zasługuje na uwzględnienie.
Zważyć należy, żepodstawy stosowania środków
zapobiegawczych ustawodawca skatalogował w dwiekategorie tj. tzw. przesłankę ogólną wyrażoną w art.
249 § 1 k.p.k. orazprzesłanki szczególne, które wymienia art. 258 § 1 - 3 k.p.k. Dla
właściwegostosowania środka zapobiegawczego między przesłanką ogólną i przesłankamiszczególnymi
zachodzić musi stosunek koniunkcji, przy czym wystąpić musiprzesłanka ogólna określona w art. 249 §
1 k.p.k. i przynajmniej jedna zprzesłanek szczególnych wymienionych w art. 258 k.p.k. (postanowienie
SąduNajwyższego z 03 kwietnia 2001 r., sygn. akt WZ 16/01, OSNKW 2001/7-8/59, Lex47629).
Przede wszystkim zgodzić się należy z Sądem Rejonowym,
że zebrane wsprawie dowody, przeanalizowane przez Sąd i wymienione w uzasadnieniuzaskarżonego
postanowienia, wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnieniaprzez oskarżoną zarzucanych jej
przestępstw. Tym bardziej, że oskarżona przyznałasię do ich popełnienia. Zauważyć też należy, że od
chwili wydania pierwszegopostanowienia o tymczasowym aresztowaniu ilość postawionych oskarżonej
zarzutówwzrosła z pięciu do dziewiętnastu. Niewątpliwie zatem sprawa niniejsza miałacharakter
rozwojowy biorąc pod uwagę pierwsze orzeczenia Sądu Okręgowego wprzedmiocie zastosowania środka
zapobiegawczego przez Sąd Rejonowy (sygnaturaakt VIII Kz 000/19). Powyższe nie zmienia tego, że w
obecnym stanie sprawyprzesłanka ogólna została na potrzeby dalszego stosowania środkazapobiegawczego
spełniona (art. 249 § 1 k.p.k.).
Bezsprzecznie w sprawie zachodzi w dalszym ciągu
przesłanka ocharakterze szczególnym (art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k.), uzasadniająca zastosowaniewobec J G
najsurowszego ze środków zapobiegawczych. Nie przebywała ona wmiejscu zamieszkania, co utrudniło i
opóźniło czynności wykonywane wpostępowaniu przygotowawczym przez organy ścigania (k. 27, 29, 40),
niestawiała się na wezwanie (k. 30, 32). Przypomnieć też należy, że w/w byłaposzukiwana przez szereg
organów prowadzących postępowania w sprawach czynówkaralnych, a postępowania nie mogły być
kontynuowane z uwagi na ukrywanie sięw/w.
Dlatego Sąd Odwoławczy w pełni podzielił wnioski Sądu
Rejonowego, iż postronie oskarżonej zachodzi obawa ucieczki, ukrycia się (art. 258 § 1 pkt 1k.p.k.).
Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż oskarżona ma stałe miejsce zamieszkania,skoro z jej wyjaśnień
wynika, że opuściła lokal mieszkalny przy ul. M i miałazamieszkać w S J (k. 273). Nawet gdyby uznać
adres podany przez skarżącą (B,ul. Ż) za stałe miejsce zamieszkania J G, okoliczność ta nie
musiałaby byćrównoznaczna z rzeczywistym pobytem przez oskarżoną pod tym adresem. Stwierdzićzatem
należy, iż w sytuacji uchylenia aresztu, oskarżona będzie miała możliwośćudania się w sobie tylko
znanym kierunku i tym samym storpedowania toczącegosię postępowania.
Powyższe pozwala na przyjęcie, że rodzaj i charakter
zagrożeń dlatoczącego się postępowania, związanych z obawą ucieczki lub ukrycia sięoskarżonej, jest
stosunkowo wysoki, co zdecydowało o przedłużeniu stosowaniuizolacyjnego środka zapobiegawczego,
wykluczając możliwość zastosowania środkówwolnościowych.
Jednocześnie za odstąpieniem od stosowania tymczasowegoaresztowania wobec
oskarżonej na obecnym etapie postępowania nie przemawiająszczególne okoliczności, o jakich mowa w
art. 259 § 1 k.p.k. Zgodnie z tymprzepisem, jeżeli szczególne względy nie stoją temu na
przeszkodzie, należyodstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie
oskarżonegowolności pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jegonajbliższej rodziny
(art. 259 § 1 pkt 2). Wyjątkowo ciężkie skutki worzecznictwie pojmowane są jako skutki, które nie są
normalnymi następstwamipozbawienia osoby wolności na skutek tymczasowego aresztowania, a
jedynietakie, które zagrażają egzystencji tych osób (post. SA w Krakowie z 12.12.1996r., II AKz
508/96). Od stosowania tymczasowego aresztowania nie odstępuje sięzatem, gdy powoduje jakiekolwiek
niedogodności. Nie można zatem uznać,że zawarte w zażaleniu
argumenty dotyczące więzi łączącej Julitę Głowacką ztrojgiem jej dzieci stanowią szczególne względy
stojące na przeszkodziestosowaniu tymczasowego aresztowania,
o jakich mowa w art. 259 § 1 k.p.k.
Tymczasowe aresztowanie ma charakter wyjątkowy i nie
powinno byćstosowane, gdy wystarczający jest inny środek zapobiegawczy (art. 257 § 1
k.p.k.).Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy, zastosowanie wobec oskarżonej
postulowanychprzez skarżącą środków o charakterze wolnościowym nie dałoby gwarancjiprawidłowego toku
postępowania. Uwzględniając nasilenie obaw związanych zzakłócaniem prawidłowego toku postępowania ze
strony J G, jako jedyny adekwatnyśrodek jawi się tymczasowe aresztowanie (art. 258 § 4 k.p.k.).
Zauważyć przytym należy, że Sąd Rejonowy, miarkując okres, na jaki przedłużył
tymczasowearesztowanie, miał na względzie konieczność zabezpieczenia postępowania wniezbędnym
zakresie czasowym.
Reasumując, wskazane powody w pełni uzasadniają decyzję o przedłużeniuwobec oskarżonej tymczasowego aresztowania i jednocześnie wykluczają – naobecnym etapie postępowania – możliwość zastosowania innego środkazapobiegawczego. Nie stwierdzono też zaistnienia ujemnych przesłanek dostosowania izolacji.
Mając na uwadze powyższe,Sąd orzekł jak na wstępie.
Powyższe orzeczenie jest prawomocne i nie podlegazaskarżeniu.
adwokat Białystok zażalenie, tymczasowy areszt, sankcje, Sąd Okręgowy,
obrońca, środek zapobiegawczy