AKTUALNOŚCI

Sygn. akt VIII Kz 000/19

P O S T A N O W I E N I E

                                                                                                Dnia 11 grudnia 2019 r.

Sąd Okręgowy w B w VIII WydzialeKarnym Odwoławczym w składzie:

                                   Przewodniczący-  Sędzia P W

                            Protokolant         B S

przy udziale prokuratoraE M

po rozpoznaniu w dniu 11 grudnia 2019r.

w sprawie J G

oskarżonej o czyny z art. 289 § 1 k.k.i inne

zażalenia obrońcy oskarżonej napostanowienie Sądu Rejonowego w B z dnia 28 listopada 2019 r., sygn. akt XIII K000/19

w przedmiocie rozstrzygnięcia ostosowaniu tymczasowego aresztowania,

na podstawie art. 437 §1 k.p.k.

p o s t a n a w i a:

zaskarżone postanowienie utrzymać wmocy.

U z a s ad n i e n i e

Zaskarżonym postanowieniemz dnia 28 listopada 2019 r. Sąd Rejonowy w B w sprawie sygn. akt XIII K 000/19 napodstawie art. 344 kpk, art. 249 § 1 kpk, art. 258 § 1 pkt 1 kpk utrzymał iprzedłużył okres stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowegoaresztowania wobec oskarżonej J G, c. H, na okres dalszych 2 miesięcy, tj. dodnia 31 stycznia 2020 r., do godz. 08:46.

Zażaleniena powyższe postanowienie złożyła obrońca oskarżonej, zarzucając mu:

1. błąd w ustaleniachfaktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść postanowienia,polegający na:

a.         błędnym ustaleniu, iż oskarżona nie mastałego miejsca zamieszkania, ani zatrudnienia, podczas gdy w rzeczywistości JG ma stałe miejsce zamieszkania i zameldowania u swojej matki pod adresem ul. Ż00/00, B, natomiast po opuszczeniu aresztu śledczego ma zapewnione miejscepracy;

b.        błędnym ustaleniu, że sam faktniewykonywania przez oskarżoną faktycznej opieki nad trojgiem swoich dzieciuzasadnia przypuszczenie, że Julita Głowacka w celu uniknięciaodpowiedzialności karnej mogłaby podjąć próbę ucieczki lub ukrycia się, podczasgdy w rzeczywistości oskarżona pomimo ograniczenia praw rodzicielskich domomentu zatrzymania utrzymywała regularne i częste kontakty osobiste ze swoimidziećmi;

2. naruszenie przepisówpostępowania, które mogło mieć wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 258§ 1 pkt 1 oraz art. 259 § 1 pkt 2 k.p.k., 257 § 1 k.p.k., poprzez:

a.         bezzasadne przyjęcie, że istniejeuzasadniona obawa, iż oskarżona może podjąć próby ucieczki lub ukrycia się, gdyz okoliczności sprawy nie wynika, aby na obecnym etapie postępowania istniałorealne zagrożenia takiego zachowania oskarżonej;

b.        bezzasadne przyjęcie, że jedynie środekzapobiegawczy o charakterze izolacyjnym zapewni prawidłowy tok postępowaniaoraz zapobiegnie popełnieniu przez oskarżoną nowego przestępstwa, podczas gdyoskarżona złożyła obszerne wyjaśnienia, co więcej przyznała się do popełnieniawszystkich zarzucanych jej czynów. Łagodniejsze środki zapobiegawczeprzewidziane przez ustawę, w szczególności dozór policji w niniejszej sprawiesą wystarczające dla osiągnięcia celu dla jakiego te środki są stosowane;

c.         bezzasadne przyjęcie, iż w niniejszejsprawie nie zachodzi negatywna przesłanka wyłączająca możliwość zastosowaniatymczasowego aresztowania, podczas gdy całokształt okoliczności ujawnionych wniniejszej sprawie prowadzi do wniosku, iż dalsze stosowanie aresztutymczasowego pociągnęłoby, a w zasadzie pogłębiłoby już istniejące ciężkieskutki dla małoletnich dzieci oskarżonej.

Mającna uwadze powyższe, obrońca oskarżonej wniosła o zmianę zaskarżonegopostanowienia i uchylenie środka zapobiegawczego w postaci tymczasowegoaresztowania, ewentualnie o zmianę postanowienia i zastosowanie w miejscetymczasowego aresztowania innego środka zapobiegawczego o charakterzenieizolacyjnym.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcyoskarżonej jest bezzasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zważyć należy, żepodstawy stosowania środków zapobiegawczych ustawodawca skatalogował w dwiekategorie tj. tzw. przesłankę ogólną wyrażoną w art. 249 § 1 k.p.k. orazprzesłanki szczególne, które wymienia art. 258 § 1 - 3 k.p.k. Dla właściwegostosowania środka zapobiegawczego między przesłanką ogólną i przesłankamiszczególnymi zachodzić musi stosunek koniunkcji, przy czym wystąpić musiprzesłanka ogólna określona w art. 249 § 1 k.p.k. i przynajmniej jedna zprzesłanek szczególnych wymienionych w art. 258 k.p.k. (postanowienie SąduNajwyższego z 03 kwietnia 2001 r., sygn. akt WZ 16/01, OSNKW 2001/7-8/59, Lex47629).

Przede wszystkim zgodzić się należy z Sądem Rejonowym, że zebrane wsprawie dowody, przeanalizowane przez Sąd i wymienione w uzasadnieniuzaskarżonego postanowienia, wskazują na duże prawdopodobieństwo popełnieniaprzez oskarżoną zarzucanych jej przestępstw. Tym bardziej, że oskarżona przyznałasię do ich popełnienia. Zauważyć też należy, że od chwili wydania pierwszegopostanowienia o tymczasowym aresztowaniu ilość postawionych oskarżonej zarzutówwzrosła z pięciu do dziewiętnastu. Niewątpliwie zatem sprawa niniejsza miałacharakter rozwojowy biorąc pod uwagę pierwsze orzeczenia Sądu Okręgowego wprzedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego przez Sąd Rejonowy (sygnaturaakt VIII Kz 000/19). Powyższe nie zmienia tego, że w obecnym stanie sprawyprzesłanka ogólna została na potrzeby dalszego stosowania środkazapobiegawczego spełniona (art. 249 § 1 k.p.k.).

Bezsprzecznie w sprawie zachodzi w dalszym ciągu przesłanka ocharakterze szczególnym (art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k.), uzasadniająca zastosowaniewobec J G najsurowszego ze środków zapobiegawczych. Nie przebywała ona wmiejscu zamieszkania, co utrudniło i opóźniło czynności wykonywane wpostępowaniu przygotowawczym przez organy ścigania (k. 27, 29, 40), niestawiała się na wezwanie (k. 30, 32). Przypomnieć też należy, że w/w byłaposzukiwana przez szereg organów prowadzących postępowania w sprawach czynówkaralnych, a postępowania nie mogły być kontynuowane z uwagi na ukrywanie sięw/w.

Dlatego Sąd Odwoławczy w pełni podzielił wnioski Sądu Rejonowego, iż postronie oskarżonej zachodzi obawa ucieczki, ukrycia się (art. 258 § 1 pkt 1k.p.k.). Nie sposób zgodzić się ze skarżącą, iż oskarżona ma stałe miejsce zamieszkania,skoro z jej wyjaśnień wynika, że opuściła lokal mieszkalny przy ul. M i miałazamieszkać w S J (k. 273). Nawet gdyby uznać adres podany przez skarżącą (B,ul. Ż) za stałe miejsce zamieszkania J G, okoliczność ta nie musiałaby byćrównoznaczna z rzeczywistym pobytem przez oskarżoną pod tym adresem. Stwierdzićzatem należy, iż w sytuacji uchylenia aresztu, oskarżona będzie miała możliwośćudania się w sobie tylko znanym kierunku i tym samym storpedowania toczącegosię postępowania.

Powyższe pozwala na przyjęcie, że rodzaj i charakter zagrożeń dlatoczącego się postępowania, związanych z obawą ucieczki lub ukrycia sięoskarżonej, jest stosunkowo wysoki, co zdecydowało o przedłużeniu stosowaniuizolacyjnego środka zapobiegawczego, wykluczając możliwość zastosowania środkówwolnościowych.

Jednocześnie za odstąpieniem od stosowania tymczasowegoaresztowania wobec oskarżonej na obecnym etapie postępowania nie przemawiająszczególne okoliczności, o jakich mowa w art. 259 § 1 k.p.k. Zgodnie z tymprzepisem, jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należyodstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonegowolności pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jegonajbliższej rodziny (art. 259 § 1 pkt 2). Wyjątkowo ciężkie skutki worzecznictwie pojmowane są jako skutki, które nie są normalnymi następstwamipozbawienia osoby wolności na skutek tymczasowego aresztowania, a jedynietakie, które zagrażają egzystencji tych osób (post. SA w Krakowie z 12.12.1996r., II AKz 508/96). Od stosowania tymczasowego aresztowania nie odstępuje sięzatem, gdy powoduje jakiekolwiek niedogodności. Nie można zatem uznać,że zawarte w zażaleniu argumenty dotyczące więzi łączącej Julitę Głowacką ztrojgiem jej dzieci stanowią szczególne względy stojące na przeszkodziestosowaniu tymczasowego aresztowania, o jakich mowa w art. 259 § 1 k.p.k.

Tymczasowe aresztowanie ma charakter wyjątkowy i nie powinno byćstosowane, gdy wystarczający jest inny środek zapobiegawczy (art. 257 § 1 k.p.k.).Jednakże w okolicznościach niniejszej sprawy, zastosowanie wobec oskarżonej postulowanychprzez skarżącą środków o charakterze wolnościowym nie dałoby gwarancjiprawidłowego toku postępowania. Uwzględniając nasilenie obaw związanych zzakłócaniem prawidłowego toku postępowania ze strony J G, jako jedyny adekwatnyśrodek jawi się tymczasowe aresztowanie (art. 258 § 4 k.p.k.). Zauważyć przytym należy, że Sąd Rejonowy, miarkując okres, na jaki przedłużył tymczasowearesztowanie, miał na względzie konieczność zabezpieczenia postępowania wniezbędnym zakresie czasowym.  

Reasumując, wskazane powody w pełni uzasadniają decyzję o przedłużeniuwobec oskarżonej tymczasowego aresztowania i jednocześnie wykluczają – naobecnym etapie postępowania – możliwość zastosowania innego środkazapobiegawczego. Nie stwierdzono też zaistnienia ujemnych przesłanek dostosowania izolacji.  

Mając na uwadze powyższe,Sąd orzekł jak na wstępie.

Powyższe orzeczenie jest prawomocne i nie podlegazaskarżeniu.

adwokat Białystok zażalenie, tymczasowy areszt, sankcje, Sąd Okręgowy,

obrońca, środek zapobiegawczy