AKTUALNOŚCI
Sygn. akt VIII Kz 00/18
POSTANOWIENIE
Dnia 00 lutego 2018 r.
Sąd Okręgowy w B VIII
Wydział Karny Odwoławczy w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO W O
Protokolant : B S
przy udziale prokuratora
M T
po rozpoznaniu w dniu 00
lutego 2018 r.
w sprawie I C o
podejrzanego o czyny z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1
k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z
art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., art. 299 § 1 k.k. w zw. z
art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art.
65 § 1 k.k. zażalenia obrońcy podejrzanego na postanowienie Sądu Rejonowego w B
z dnia 00 lutego 2018 r. (sygn. akt III Kp 000/18) w przedmiocie utrzymania i
przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania,
na mocy art. 437 § 1
k.p.k.
p o s t a n a w i a
zaskarżone
postanowienie utrzymać w mocy
UZASADNIENIE
Zaskarżonym
postanowieniem Sąd Rejonowy w B, na mocy art. 279 § 3 k.p.k., art. 249 § 1
k.p.k., art. 250 § 2 k.p.k., art. 263 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i § 2
k.p.k., utrzymał wobec podejrzanego I C środek zapobiegawczy w postaci
tymczasowego aresztowania, orzeczony na okres 30 dni od daty zatrzymania, na
mocy postanowienia Sądu Rejonowego w B z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie III Kp 000/17
i przedłużył stosowanie tego środka wobec podejrzanego do dnia 26 kwietnia 2018
do godziny 14.35.
Powyższe postanowienia, na zasadzie
art. 252 § 1 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca podejrzanego.
Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i
art. 438 pkt 2 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił:
1) art. 249 § l k.p.k., poprzez oparcie
orzeczenia o dalszym stosowaniu tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego na
błędnej interpretacji tego przepisu, sprowadzającej się do przyjęcia, iż
przesłanka ogólna stosowania środków zapobiegawczych wskazana w cytowanym
artykule ogranicza się jedynie do ustalenia istnienia dużego prawdopodobieństwa,
iż podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwo, co w konsekwencji zwalnia Sąd
z rozważenia czy tylko izolacyjny środek zapobiegawczy pozwoli na
zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, skoro się zważy w realiach
niniejszej sprawy, iż to podejrzany dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury
Regionalnej w B co jednoznacznie wskazuje, iż nie chce utrudniać postępowania,
co więcej jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, przyznał
się on do stawianych mu zarzutów i zadeklarował chęć złożenia dalszych
szczegółowych wyjaśnień,
2) obrazę przepisu prawa procesowego,
która miała wpływ na treść orzeczenia mianowicie art. 258 § l pkt 2 k.p.k.
poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzi uzasadniona
obawa, że podejrzany będzie w sposób istotny utrudniał postępowanie karne,
uniemożliwiając ustalenie rzeczywistego przebiegu działalności przestępczej,
skoro się zważy, iż podejrzany dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury
Regionalnej w B co jednoznacznie wskazuje, iż nie chce utrudniać postępowania,
co więcej jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, przyznał
się on do stawianych mu zarzutów i zadeklarował chęć współpracy z organami
ścigania,
3) obrazę przepisu prawa procesowego,
która miała wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 258 § 2 k.p.k.
wynikającą z bezzasadnego uznania, że w sprawie niniejszej istnieje realna
obawa, że podejrzany, z obawy przed grożącą mu surową karą, będzie podejmował
działania zakłócające prawidłowy tok postępowania, skoro się zważy na
podniesione wyżej okoliczności związane z dobrowolnym zgłoszeniem się do
Prokuratury, przyznaniem się do winy, złożeniem wyjaśnień, deklaracją dalszych
szczegółowych wyjaśnień,
4) obrazę przepisów prawa procesowego,
mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i art. 410
k.p.k. uniemożliwiającą prawidłową kontrolę instancyjną orzeczenia, która
wynika z tego, że Sąd Rejonowy nie dopełnił obowiązku sporządzenia uzasadnienia
postanowienia w całości, pomijając w jego treści podania okoliczności niezwykle
istotnych dla sytuacji procesowej podejrzanego, mianowicie, że tenże
dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury Regionalnej w B a nie został zatrzymany,
co sugeruje brak pozytywnych działań podejrzanego w tym względzie, że
dobrowolnie złożył wyjaśnienia, że zadeklarował chęć współpracy z organami
ścigania a tego typu działania ze strony I C wręcz wykluczają jego ukrywanie
się przed organami ścigania, a nadto jego marginalnej roli w popełnianych
przestępstwach
Na
zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego
postanowienia przez nieuwzględnienie wniosku Prokuratora o przedłużenie
tymczasowego aresztowania i jego uchylenie wobec I C bądź zastąpienie tego
środka innymi mniej dolegliwymi w postaci dozoru policji, zakazu opuszczania
kraju, poręczenia majątkowego w kwocie 5000 zł, które złoży matka podejrzanego
J S.
Sąd Okręgowy zważył, co
następuje:
Zażalenie
obrońcy podejrzanego jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.
Dokonując
kontroli odwoławczej zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy doszedł do
przekonania, iż w stosunku do I C zachodzą przesłanki utrzymania i dalszego
stosowania tymczasowego aresztowania, zaś zarzuty powołane w zażaleniu, jak i
argumenty przywołane na ich poparcie, nie mogą prowadzić do podważenia ustaleń
Sądu I instancji.
Odnosząc
się do zarzutu postawionego w zażaleniu w ostatniej kolejności, a dotyczącego
obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i art. 410
k.p.k., nie można zgodzić się ze skarżącym, by uzasadnienie skarżonego
postanowienia zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający weryfikację
zapadłego rozstrzygnięcia. Tego rodzaju wniosku nie można wywodzić z faktu, że
w pisemnych motywach postanowienia Sąd Rejonowy wprost nie wskazał na
okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania podejrzanego, a mianowicie, że I C
dobrowolnie stawił się w Prokuraturze Regionalnej w B. Jakkolwiek okoliczności
te rzeczywiście nie zostały przez Sąd Rejonowy opisane, nie można przyjąć, by
czyniło to niemożliwym weryfikację zapadłego rozstrzygnięcia, czy choćby ją
utrudniało. Fakt, iż podejrzany w dniu 00 stycznia 2018 roku sam stawił się w
Prokuraturze Regionalnej w B wynika bowiem z wniosku prokuratora o utrzymanie i
przedłużenie stosowania aresztu i jest bezsporny. Nie może jednakże, jak
oczekuje tego obrońca podejrzanego, prowadzić do innych wniosków, co do
zasadności stosowania względem podejrzanego tymczasowego aresztowana, niż te,
które wywiódł Sąd Rejonowy, o czym będzie mowa poniżej.
Przed
odniesieniem się do tych spośród zastrzeżeń skarżącego, które dotyczą
szczególnych przesłanek tymczasowego aresztowania, podkreślić należy, że Sąd
Rejonowy, wbrew pierwszemu z zarzutów sformułowanych w środku zaskarżenia, nie
dopuścił się obrazy art. 249 § 1 k.p.k. Po pierwsze - analiza zgromadzonych
dotychczas dowodów, na które zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, powołując się w tym
zakresie na argumenty zawarte we wniosku prokuratora, przekonuje, że w stosunku
do podejrzanego zachodzi duże prawdopodobieństwo, że popełnił on zarzucone mu
przestępstwa, a zatem zrealizowała się ogólna przesłanka stosowania środków
zapobiegawczych, o której mowa w powołanym wyżej przepisie. Prawdopodobieństwo
to wzmaga także fakt przyznania się podejrzanego do zarzuconych mu czynów w
toku posiedzenia aresztowego. Po drugie - w żaden sposób nie można uznać, by
przepis ten Sąd Rejonowy błędnie zinterpretował, uznając, że sama tylko
przesłanka ogólna jest wystarczająca do izolacji podejrzanego. Przeciwnie -
lektura uzasadnienia skarżonej decyzji dowodzi, że Sąd Rejonowy badał, czy w
stosunku do podejrzanego zachodzą również szczególne przesłanki stosowania
najsurowszego ze środków zapobiegawczych, jak też, czy w okolicznościach
przedmiotowej sprawy jest to środek konieczny. Przy czym wnioski w tym zakresie
nie budzą wątpliwości Sądu Odwoławczego. Istotnie - w stosunku do podejrzanego
aktualne pozostają podstawy tymczasowego aresztowania, o jakich mowa w art. 258
§ 1 pkt 1 k.p.k. i 258 § 2 k.p.k., a środki o charakterze wolnościowym, nawet
przy ich kumulatywnym zastosowaniu, nie zagwarantują niezakłóconego przebiegu
śledztwa. Zaznaczyć przy tym należy, że jakkolwiek w uzasadnieniu postanowienia
Sąd Rejonowy zwrócił uwagę także na istniejącą po stronie podejrzanego obawę
matactwa, uwagi te poczynił niejako na marginesie, skoro nie powołał w
podstawie skarżonej decyzji art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Tym samym zarzut obrazy
tego przepisu, sformułowany w punkcie 3 petitum zażalenia nie mógł być
uwzględniony.
Wracając natomiast do
eksponowanego w zażaleniu faktu, iż I C dobrowolnie stawił się w Prokuraturze
Regionalnej w B, podkreślić należy, że takie zachowanie podejrzanego,
jakkolwiek pożądane z punktu widzenia dobra prowadzonego śledztwa, nie
przysłania jego wcześniejszej postawy, która legła u podstaw zastosowania wobec
niego tymczasowego aresztowania (na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 00
maja 2017 roku). Zachowanie podejrzanego, który mimo świadomości toczącego się
postępowania przed dłuższy czas ukrywał się i unikał kontaktów z organami
ścigania nie można uznać na niebyłe tylko na tej podstawie, że ostatecznie
zdecydował się na stawiennictwo w Prokuraturze. Co więcej - jak trafnie uznał
Sąd Rejonowy - można na jego podstawie wnioskować, że po stronie podejrzanego
zachodzi realna obawa, że podobnie postąpi w przyszłości, utrudniając tym samym
prowadzone śledztwo. Nie ma bowiem żadnej gwarancji, że podejrzany, po
opuszczeniu aresztu, będzie stawiał się na wezwania i nie opuści kraju. Do
czasu wykonania zaplanowanych przez prokuratora czynności izolacja podejrzanego
jest zatem niezbędna. Co więcej - obawę ucieczki i ukrycia się w przypadku
podejrzanego wzmaga grożąca mu surowa kara, która rodzi domniemanie, że
podejrzany w celu uchronienia się przed taką karą może podejmować działania
zmierzające do zakłócenia prawidłowego toku postępowania. O ile domniemanie
to może zostać obalone przez ustalenie, że pomimo grożącej podejrzanemu
surowej kary nie zachodzi obawa bezprawnego utrudniania przez niego
postępowania karnego, w sprawie przedmiotowej, w świetle argumentów
przytoczonych powyżej, a dotyczących realnej obawy jego ucieczki, brak jest ku
temu faktycznych podstaw. Stąd też na
uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut obrazy 258 § 2 k.p.k., zawarty w
punkcie 3 petitum zażalenia.
Jeśli zaś chodzi o te
spośród argumentów skarżącego, które dotyczą naruszenia prawa podejrzanego do
obrony, również i one nie mogły prowadzić do wzruszenia zaskarżonego
postanowienia. Podkreślić należy, że już tylko z wyjaśnień podejrzanego (k.
24774 akt Ds. 00.2006) wynika, że obrońca miał świadomość co do tego, że
podejrzany w dniu 00 stycznia 2018 roku stawił się w Prokuraturze. Jakkolwiek
posiedzenie w przedmiocie utrzymania i przedłużenia tymczasowego aresztowania
zostało wyznaczone bezpośrednio po złożeniu wniosku w tym przedmiocie, zważyć
należy, że miało to miejsce niemal po tygodniu od zatrzymania podejrzanego. W
tym natomiast czasie obrońca mógł bez przeszkód ustanowić substytuta w miejscu
czynności, a nawet podjąć osobiste działania. Tym bardziej, że jako
profesjonalista musiał liczyć się z ewentualnym wnioskiem prokuratora o
przedłużenie aresztu.
Nie
dopatrując się zatem uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego
postanowienia, nie znajdując w stosunku do podejrzanego ujemnych przesłanek
jego izolacji i podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, że tylko tymczasowe
aresztowanie zabezpieczy prawidłowy tok postępowania przygotowawczego, Sąd
Okręgowy utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
sędzia
Powyższe orzeczenie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.
adwokat Białystok, obrońca, zażalenie, tymczasowe aresztowanie,
sankcja, tymczasowy areszt, postanowienie, sąd rejonowy