Sygn. akt VIII Kz 00/18

POSTANOWIENIE

                                                                                  Dnia 00 lutego 2018 r.

Sąd Okręgowy w B VIII Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

                            Przewodniczący – Sędzia  SO  W O

                            Protokolant : B S      

przy udziale prokuratora M T

po rozpoznaniu w dniu 00 lutego 2018 r.

w sprawie I C o podejrzanego o czyny z art. 258 § 1 k.k., art. 18 § 3 k.k. w zw. z art. 56 § 1 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 38 § 2 pkt 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s., art. 299 § 1 k.k. w zw. z art. 299 § 5 k.k. w zw. z art. 299 § 6 k.k. w zw. z art. 12 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. zażalenia obrońcy podejrzanego na postanowienie Sądu Rejonowego w B z dnia 00 lutego 2018 r. (sygn. akt III Kp 000/18) w przedmiocie utrzymania i przedłużenia stosowania tymczasowego aresztowania,

na mocy art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Rejonowy w B, na mocy art. 279 § 3 k.p.k., art. 249 § 1 k.p.k., art. 250 § 2 k.p.k., art. 263 § 1 k.p.k., art. 258 § 1 pkt 1 i § 2 k.p.k., utrzymał wobec podejrzanego I C środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, orzeczony na okres 30 dni od daty zatrzymania, na mocy postanowienia Sądu Rejonowego w B z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie III Kp 000/17 i przedłużył stosowanie tego środka wobec podejrzanego do dnia 26 kwietnia 2018 do godziny 14.35.

Powyższe postanowienia, na zasadzie art. 252 § 1 k.p.k. zaskarżył w całości obrońca podejrzanego.

Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k. orzeczeniu temu zarzucił:

1)    art. 249 § l k.p.k., poprzez oparcie orzeczenia o dalszym stosowaniu tymczasowego aresztowania wobec podejrzanego na błędnej interpretacji tego przepisu, sprowadzającej się do przyjęcia, iż przesłanka ogólna stosowania środków zapobiegawczych wskazana w cytowanym artykule ogranicza się jedynie do ustalenia istnienia dużego prawdopodobieństwa, iż podejrzany popełnił zarzucane mu przestępstwo, co w konsekwencji zwalnia Sąd z rozważenia czy tylko izolacyjny środek zapobiegawczy pozwoli na zabezpieczenie prawidłowego toku postępowania, skoro się zważy w realiach niniejszej sprawy, iż to podejrzany dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury Regionalnej w B co jednoznacznie wskazuje, iż nie chce utrudniać postępowania, co więcej jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, przyznał się on do stawianych mu zarzutów i zadeklarował chęć złożenia dalszych szczegółowych wyjaśnień,

2)    obrazę przepisu prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia mianowicie art. 258 § l pkt 2 k.p.k. poprzez bezpodstawne przyjęcie, iż w niniejszej sprawie zachodzi uzasadniona obawa, że podejrzany będzie w sposób istotny utrudniał postępowanie karne, uniemożliwiając ustalenie rzeczywistego przebiegu działalności przestępczej, skoro się zważy, iż podejrzany dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury Regionalnej w B co jednoznacznie wskazuje, iż nie chce utrudniać postępowania, co więcej jak wynika z treści uzasadnienia zaskarżonego postanowienia, przyznał się on do stawianych mu zarzutów i zadeklarował chęć współpracy z organami ścigania,

3)    obrazę przepisu prawa procesowego, która miała wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art. 258 § 2 k.p.k. wynikającą z bezzasadnego uznania, że w sprawie niniejszej istnieje realna obawa, że podejrzany, z obawy przed grożącą mu surową karą, będzie podejmował działania zakłócające prawidłowy tok postępowania, skoro się zważy na podniesione wyżej okoliczności związane z dobrowolnym zgłoszeniem się do Prokuratury, przyznaniem się do winy, złożeniem wyjaśnień, deklaracją dalszych szczegółowych wyjaśnień,

4)    obrazę przepisów prawa procesowego, mianowicie art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k. uniemożliwiającą prawidłową kontrolę instancyjną orzeczenia, która wynika z tego, że Sąd Rejonowy nie dopełnił obowiązku sporządzenia uzasadnienia postanowienia w całości, pomijając w jego treści podania okoliczności niezwykle istotnych dla sytuacji procesowej podejrzanego, mianowicie, że tenże dobrowolnie zgłosił się do Prokuratury Regionalnej w B a nie został zatrzymany, co sugeruje brak pozytywnych działań podejrzanego w tym względzie, że dobrowolnie złożył wyjaśnienia, że zadeklarował chęć współpracy z organami ścigania a tego typu działania ze strony I C wręcz wykluczają jego ukrywanie się przed organami ścigania, a nadto jego marginalnej roli w popełnianych przestępstwach

         Na zasadzie art. 427 § 1 k.p.k. i art. 437 § 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia przez nieuwzględnienie wniosku Prokuratora o przedłużenie tymczasowego aresztowania i jego uchylenie wobec I C bądź zastąpienie tego środka innymi mniej dolegliwymi w postaci dozoru policji, zakazu opuszczania kraju, poręczenia majątkowego w kwocie 5000 zł, które złoży matka podejrzanego J S.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy podejrzanego jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

         Dokonując kontroli odwoławczej zaskarżonego postanowienia Sąd Okręgowy doszedł do przekonania, iż w stosunku do I C zachodzą przesłanki utrzymania i dalszego stosowania tymczasowego aresztowania, zaś zarzuty powołane w zażaleniu, jak i argumenty przywołane na ich poparcie, nie mogą prowadzić do podważenia ustaleń Sądu I instancji.

         Odnosząc się do zarzutu postawionego w zażaleniu w ostatniej kolejności, a dotyczącego obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k., art. 424 § 1 k.p.k. i art. 410 k.p.k., nie można zgodzić się ze skarżącym, by uzasadnienie skarżonego postanowienia zostało sporządzone w sposób uniemożliwiający weryfikację zapadłego rozstrzygnięcia. Tego rodzaju wniosku nie można wywodzić z faktu, że w pisemnych motywach postanowienia Sąd Rejonowy wprost nie wskazał na okoliczności, w jakich doszło do zatrzymania podejrzanego, a mianowicie, że I C dobrowolnie stawił się w Prokuraturze Regionalnej w B. Jakkolwiek okoliczności te rzeczywiście nie zostały przez Sąd Rejonowy opisane, nie można przyjąć, by czyniło to niemożliwym weryfikację zapadłego rozstrzygnięcia, czy choćby ją utrudniało. Fakt, iż podejrzany w dniu 00 stycznia 2018 roku sam stawił się w Prokuraturze Regionalnej w B wynika bowiem z wniosku prokuratora o utrzymanie i przedłużenie stosowania aresztu i jest bezsporny. Nie może jednakże, jak oczekuje tego obrońca podejrzanego, prowadzić do innych wniosków, co do zasadności stosowania względem podejrzanego tymczasowego aresztowana, niż te, które wywiódł Sąd Rejonowy, o czym będzie mowa poniżej.

         Przed odniesieniem się do tych spośród zastrzeżeń skarżącego, które dotyczą szczególnych przesłanek tymczasowego aresztowania, podkreślić należy, że Sąd Rejonowy, wbrew pierwszemu z zarzutów sformułowanych w środku zaskarżenia, nie dopuścił się obrazy art. 249 § 1 k.p.k. Po pierwsze - analiza zgromadzonych dotychczas dowodów, na które zwrócił uwagę Sąd Rejonowy, powołując się w tym zakresie na argumenty zawarte we wniosku prokuratora, przekonuje, że w stosunku do podejrzanego zachodzi duże prawdopodobieństwo, że popełnił on zarzucone mu przestępstwa, a zatem zrealizowała się ogólna przesłanka stosowania środków zapobiegawczych, o której mowa w powołanym wyżej przepisie. Prawdopodobieństwo to wzmaga także fakt przyznania się podejrzanego do zarzuconych mu czynów w toku posiedzenia aresztowego. Po drugie - w żaden sposób nie można uznać, by przepis ten Sąd Rejonowy błędnie zinterpretował, uznając, że sama tylko przesłanka ogólna jest wystarczająca do izolacji podejrzanego. Przeciwnie - lektura uzasadnienia skarżonej decyzji dowodzi, że Sąd Rejonowy badał, czy w stosunku do podejrzanego zachodzą również szczególne przesłanki stosowania najsurowszego ze środków zapobiegawczych, jak też, czy w okolicznościach przedmiotowej sprawy jest to środek konieczny. Przy czym wnioski w tym zakresie nie budzą wątpliwości Sądu Odwoławczego. Istotnie - w stosunku do podejrzanego aktualne pozostają podstawy tymczasowego aresztowania, o jakich mowa w art. 258 § 1 pkt 1 k.p.k. i 258 § 2 k.p.k., a środki o charakterze wolnościowym, nawet przy ich kumulatywnym zastosowaniu, nie zagwarantują niezakłóconego przebiegu śledztwa. Zaznaczyć przy tym należy, że jakkolwiek w uzasadnieniu postanowienia Sąd Rejonowy zwrócił uwagę także na istniejącą po stronie podejrzanego obawę matactwa, uwagi te poczynił niejako na marginesie, skoro nie powołał w podstawie skarżonej decyzji art. 258 § 1 pkt 2 k.p.k. Tym samym zarzut obrazy tego przepisu, sformułowany w punkcie 3 petitum zażalenia nie mógł być uwzględniony.

Wracając natomiast do eksponowanego w zażaleniu faktu, iż I C dobrowolnie stawił się w Prokuraturze Regionalnej w B, podkreślić należy, że takie zachowanie podejrzanego, jakkolwiek pożądane z punktu widzenia dobra prowadzonego śledztwa, nie przysłania jego wcześniejszej postawy, która legła u podstaw zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania (na mocy postanowienia Sądu Rejonowego z dnia 00 maja 2017 roku). Zachowanie podejrzanego, który mimo świadomości toczącego się postępowania przed dłuższy czas ukrywał się i unikał kontaktów z organami ścigania nie można uznać na niebyłe tylko na tej podstawie, że ostatecznie zdecydował się na stawiennictwo w Prokuraturze. Co więcej - jak trafnie uznał Sąd Rejonowy - można na jego podstawie wnioskować, że po stronie podejrzanego zachodzi realna obawa, że podobnie postąpi w przyszłości, utrudniając tym samym prowadzone śledztwo. Nie ma bowiem żadnej gwarancji, że podejrzany, po opuszczeniu aresztu, będzie stawiał się na wezwania i nie opuści kraju. Do czasu wykonania zaplanowanych przez prokuratora czynności izolacja podejrzanego jest zatem niezbędna. Co więcej - obawę ucieczki i ukrycia się w przypadku podejrzanego wzmaga grożąca mu surowa kara, która rodzi domniemanie, że podejrzany w celu uchronienia się przed taką karą może podejmować działania zmierzające do zakłócenia prawidłowego toku postępowania. O ile domniemanie to może zostać obalone przez ustalenie, że pomimo grożącej podejrzanemu surowej kary nie zachodzi obawa bezprawnego utrudniania przez niego postępowania karnego, w sprawie przedmiotowej, w świetle argumentów przytoczonych powyżej, a dotyczących realnej obawy jego ucieczki, brak jest ku temu faktycznych podstaw. Stąd też  na uwzględnienie nie zasługiwał także zarzut obrazy 258 § 2 k.p.k., zawarty w punkcie 3 petitum zażalenia.

Jeśli zaś chodzi o te spośród argumentów skarżącego, które dotyczą naruszenia prawa podejrzanego do obrony, również i one nie mogły prowadzić do wzruszenia zaskarżonego postanowienia. Podkreślić należy, że już tylko z wyjaśnień podejrzanego (k. 24774 akt Ds. 00.2006) wynika, że obrońca miał świadomość co do tego, że podejrzany w dniu 00 stycznia 2018 roku stawił się w Prokuraturze. Jakkolwiek posiedzenie w przedmiocie utrzymania i przedłużenia tymczasowego aresztowania zostało wyznaczone bezpośrednio po złożeniu wniosku w tym przedmiocie, zważyć należy, że miało to miejsce niemal po tygodniu od zatrzymania podejrzanego. W tym natomiast czasie obrońca mógł bez przeszkód ustanowić substytuta w miejscu czynności, a nawet podjąć osobiste działania. Tym bardziej, że jako profesjonalista musiał liczyć się z ewentualnym wnioskiem prokuratora o przedłużenie aresztu.

         Nie dopatrując się zatem uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść zaskarżonego postanowienia, nie znajdując w stosunku do podejrzanego ujemnych przesłanek jego izolacji i podzielając stanowisko Sądu Rejonowego, że tylko tymczasowe aresztowanie zabezpieczy prawidłowy tok postępowania przygotowawczego, Sąd Okręgowy utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy. 

sędzia

Powyższe  orzeczenie  jest  prawomocne  i  nie  podlega  zaskarżeniu.

adwokat Białystok, obrońca, zażalenie, tymczasowe aresztowanie,

sankcja, tymczasowy areszt, postanowienie, sąd rejonowy