AKTUALNOŚCI

Sygn.akt II Ca 00/15

WYROK

WIMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia00 października 2015 r.

Sąd Okręgowy w B II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 00października 2015 r. w B

na rozprawie sprawy zpowództwa S N i R N

przeciwkoJN i B N

o naruszenie posiadania

na skutek apelacji powodów

od wyroku Sądu Rejonowego wB

z dnia 0 lipca 2015 r. sygn.akt XI C  0000/14

I.             zmieniazaskarżonywyrokw ten sposób, że:

a.    wpunkcie1w trybie ochrony posesoryjnej nakazuje pozwanym J N i B N, aby wydalipowodom S N i R N lokal mieszkalny położony na pierwszym piętrze domumieszkalnego znajdującego się na nieruchomości w miejscowości D 00, gmina K,województwo podlaskie, składający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki ikorytarza, a także ½ pomieszczenia na poddaszu domu po wejściu po prawej ze stronyod schodów, pomieszczenie w piwnicy domu o wymiarach 4 m x 4 m położone po prawej stroniebudynku patrząc od wejścia do domu i dwa budynki gospodarcze znajdujące się polewej stronie nieruchomości patrząc od ulicy, a także dopuścili powodów dowspółposiadania podwórka nieruchomości, na której znajdują się wskazanezabudowania i oddala powództwo w pozostałym zakresie,

b.    wpunkcie2zasądza od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 390 (trzystadziewięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

II.                oddalaapelacjęw pozostałym zakresie;

III.               zasądzaodpozwanych solidarnie  na rzecz powodów kwotę 278 (dwieściesiedemdziesiąt osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu w postępowaniuodwoławczym.

UZASADNIENIE

PowodowieSNi R N w pozwie skierowanym przeciwko J N i B N domagali się nakazaniapozwanym przywrócenia utraconego posiadania lokalu mieszkalnego położonego napierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się w miejscowości D 00,składającego się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza, wydania ½pomieszczenia na poddaszu domu oraz pomieszczenia w piwnicy, dwóch budynkówgospodarczych znajdujących się na przedmiotowej nieruchomości oraz dopuszczeniado współposiadania i korzystania z podwórka, a także zaniechania naruszeń wprzyszłości. Wnosili także o zasądzenie od pozwanych kosztów procesu wedługnorm przepisanych oraz nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

PozwaniJNi B N wnieśli o oddalenie powództwa w całości.

Wyrokiemzdnia 0 lipca 2015roku Sąd Rejonowy w Białymstoku oddalił powództwo (pkt 1). Zasądził od powodówsolidarnie na rzecz pozwanych solidarnie kwotę 173 złote tytułem zwrotu kosztówpostępowania (pkt 2).

SądI instancji ustalił, że powodowie S N i R N zajmowali lokal mieszkalnyskładający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza wraz z połową pomieszczeniana poddaszu domu oraz pomieszczenia w piwnicy, a także dwa budynki gospodarczeznajdujące się na nieruchomości położonej w D 00. Cała nieruchomość jestwłasnością pozwanych. Analiza akt sprawy wykazała, że powodowie zajmowaliprzedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Ze zgromadzonego materiału wynikałorównież, że od wielu lat powodowie nie przebywali w przedmiotowym lokalu, gdyżzamieszkiwali w B….., gdzie znajdowało się ich centrum życiowe. Jak wynikało ztreści pisma Komendy Powiatowej Policji w M…… z dnia 00.04.2014 r. skierowanegodo Urzędu Gminy w K, W N od koło 20 lat przebywa w USA, natomiast R N, S N, MN, M N, D N oraz M N od 5 lat przebywają w B…... Termin powrotu do kraju jestnieznany. Z pisma Publicznej Szkoły Podstawowej w D wynikało, że D N, syn S i M,realizował obowiązek szkolny w tej placówce w klasie „O” w okresie od 0.09.2006r. do 00.02.2007 r. Rodzice dziecka wyjechali z dzieckiem do B. Natomiast M Nnigdy nie realizował obowiązku szkolnego w szkole w D.

Dołączonadoaktsprawy dokumentacja fotograficzna wskazywała, że zajmowany przez powodówlokal był w stanie wymagającym natychmiastowego remontu (wilgoć, grzyb naścianach). Chcąc doprowadzić tę część budynku do stanu użyteczności, pozwani wkwietniu 2014 r. wezwali powodów do zabrania swoich rzeczy z domu. Wobec brakureakcji z ich strony, należące do powodów rzeczy, zostały wyniesione z. lokalumieszkalnego i umieszczone w pomieszczeniu gospodarczym, z którego powodowie wkażdym momencie mogli je zabrać. Z uwagi na fakt, że powodowie od wielu lat niezamieszkiwali w przedmiotowym lokalu, pozwani złożyli wniosek o rozwiązanieumowy o telefon oraz na dostawę energii elektrycznej, jako że to pozwani bylizmuszeni płacić rachunki za energię elektryczną, jak też regulować opłaty zatelefon. Z tej też przyczyny wystąpili do Urzędu Gminy K o wymeldowanie powodówz pobytu stałego w D 00.

SądRejonowywskazał,iż samowolne naruszenie posiadania polega na wkroczeniu wsferę cudzego władztwa, polegające na pozbawieniu lub zakłóceniu posiadania.Naruszenie posiadania nie będzie samowolne jedynie wówczas, gdy istniejepodstawa prawna usprawiedliwiająca wkroczenie w zakres cudzego posiadania.Podstawą taką będzie wyraźny przepis prawa, orzeczenie sądowe bądź decyzjaadministracyjna, a także zgoda samego posiadacza. Ciężar wykazania zasadnościroszczenia spoczywał na powodach, w myśl zasady wskazanej treścią art. 6 k.c.

Powodowiewystępujączżądaniem pozwu twierdzili, że zostali wyrzuceni ze swojego domu(wyrzucono z niego ich meble, a oni sami nie zostali do niego wpuszczeni).Powód S N podał, że mieszkanie w D 00 stanowiło jego centrum życiowe, niewyjechał do B na stałe, miał bowiem w planach powrót do Polski. Powódka R Ntakże twierdziła, że w B mieszka wyłącznie tymczasowo, a przedmiotowy lokaltraktowała jako swój dom. Pozwani natomiast - zgodnie stojąc na stanowisku, żewyłącznie oni są właścicielami całego domu, a powodowie byli tylko lokatorami -konsekwentnie twierdzili, że powodowie od kilku już lat nie przebywali w przedmiotowymlokalu mieszkalnym, nie korzystali z budynków gospodarczych, nie przyczynialisię do ponoszenia kosztów utrzymania nieruchomości, nie byli też zainteresowaniprzeprowadzeniem remontu lokalu. Z wypowiedzi pozwanych wynikało ponadto, żezanim opróżnili lokal z rzeczy należących do powodów, które – zdaniem pozwanego– były „do niczego”, wielokrotnie wzywali ich do zabrania tych rzeczy zmieszkania. Wobec braku reakcji na wysyłane przez nich pisma i z uwagi napotrzebę zrobienia remontu, ich rzeczy zostały złożone w pomieszczeniugospodarczym.

ZdaniemSąduRejonowego,analiza materiału dowodowego zebranego w sprawie uprawniała dotwierdzenia, że w sprawie nie zaszły powody, dla których roszczenie stronypowodowej o nakazanie pozwanym przywrócenie utraconego posiadania lokalu,należałoby uznać za zasadne.

Twierdzeniapozwanychznalazłypotwierdzenie w zeznaniach świadków L N, A S, A M, J N. RównieżZ S, P P i P G potwierdzili, że powodowie przebywają w B. Zasadności ustaleń iocen w tym zakresie nie mógł zdaniem Sądu I instancji podważyć fakt, że świadkowie:P K, M G, K J, W N i M N twierdzili, że powodowie zajmując przedmiotowy lokalkorzystali z niego, aż do marca 2014 r. (łącznie z pomieszczeniami i budynkamigospodarczymi), przeprowadzali w nim remont, uważali je za swoje. Nie budziłobowiem wątpliwości, że powodowie zajmowali lokal bez tytułu prawnego, na cowskazywała treść powyższych zeznań. Przede wszystkim jednak świadkowieprzyznali, że powodowie od lat mieszkają w B. Okoliczność ta zostałapotwierdzona w wypowiedziach zarówno stron, jak i wszystkich świadków. ZdaniemSądu I instancji, choć powodowie twierdzili, że ich centrum życiowe jest wPolsce, to mając na uwadze całokształt okoliczności sprawy, nie można byłouznać tego za wiarygodne. Wypowiedzi przesłuchanych w sprawie osób wskazywałybowiem, że powodowie przyjeżdżają do Polski średnio raz w roku. Natomiast w Bmieszkają i pracują od co najmniej 5 lat. Sąd Rejonowy zaznaczył, że powód samprzyznał, iż jego dzieci chodzą do szkoły w B, wobec czego centrum życiowepowodów znajduje się w B i nie traktują oni D jako swojego domu.

SądI instancji miał także na uwadze okoliczność, która wynikała z wypowiedzipozwanych i zeznań świadka Ł N, że powodowie wielokrotnie byli wzywani dozabrania swoich rzeczy z lokalu mieszkalnego, czego jednak nie uczynili.Dlatego też pozwani, chcąc przeprowadzić remont budynku, w którym – wbrewtwierdzeniom powodów – nie było dwóch oddzielnych wejść, złożyli przedmiotypowodów do budynku gospodarczego z możliwością ich odbioru w każdym czasie. Nieulega wątpliwości, że nieruchomość położona w D 00 należała do pozwanych. Pozasporem było także, że zajmowana uprzednio przez powodów część domu niszczała,stąd remont był niezbędny w momencie, gdy pozwani chcieli zacząć z niej korzystać,skoro powodowie i tak tam nie zamieszkiwali. W tych okolicznościach nie można byłozdaniem Sądu Rejonowego, mówić o samowoli w zachowaniu pozwanych w realizacjimu przysługującego im prawa.

Mającnauwadzepowyższe Sąd I instancji oddalił powództwo.

Okosztachpostępowaniaorzeczono na mocy art. 98 § 1 i 3 k.p.c.

Apelacjęodpowyższegowyroku wywiedli powodowie, zaskarżając go w całości. Zaskarżonemu orzeczeniuzarzucili naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wyniksprawy:

1.    art. 328§ 2 k.p.c. poprzez brak wskazania jednoznacznej podstawy faktycznejrozstrzygnięcia, ustalenia faktów w sprawie i rozdzielenia stanu faktycznego odrozważań Sądu, co uniemożliwia jednoznaczną analizę uzasadnienia,

2.    art.232k.p.c.w zw. z art. 217 § 1 k.p.c. przez nie zajęcia stanowiska formalnie,a pominięcie faktyczne dowodu zgłoszonego przez powodów na rozprawie w dniu 24czerwca 2015 r., mianowicie wyroku i uzasadnienia Sądu Rejonowego w Białymstokuw sprawie sygn. akt XI C 0000/14, dowodu nowego zaistniałego w trakcie procesu(2.12.2014 r.),

3.    art.233§1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę zgromadzonego materiału dowodowegoprowadzącego do wniosku – ustalenia, iż powodowie sami wyzbyli się posiadaniaprzedmiotu sprawy, a pozwani nie naruszyli tegoż samowolnie, mimo iż pozwanisami przyznali fakt naruszenia posiadania, wskazali zakres tego naruszenia itłumaczyli przyczyny takiego swojego postępowania, które ich zdaniemusprawiedliwiało to naruszenie,

a w szczególności:

a)           wadliweustalenie, iż powodowie „odwielu lat nie przebywali w przedmiotowym lokalu”, co jest oczywistą nieprawdą wświetle zeznań nawet samych pozwanych,

b)            ustalenie, że centrum życiowympowodów jest B wbrew jednoznacznej deklaracji w tej kwestii powodów i zeznańświadków, np. M. G – J, K J, B N i innych, a także dowodów z dokumentów(telefon, przyłącze elektryczne, meldunek),

c)            przez dowolne przyjęcie, iżmieszkanie zajmowane przez powodów było przez nich doprowadzone do stanunieużyteczności i to było przyczyną naruszenia posiadania, a nie wymagającyremontu dach powodował zacieki w całym domu, gdy nawet świadkowie zgłoszeniprzez pozwanych mówią, iż powodowie dokonali remontu piętra domu,

d)            przez ustalenia, iż powodowie niepartycypowali w kosztach utrzymania nieruchomości,

e)            poprzez wadliwe ustalenie, iżwyposażenie mieszkania powodów było „do niczego”, podczas gdy znajdował się tamdorobek ich rodziców i ich samych,

f)             przez wadliwe przyjęcie, że domieszkania na piętrze nie było oddzielnego wejścia, niezależnego od wejścia naparter budynku, gdy z materiału osobowego wynika inny stan faktyczny, apotwierdza to nawet fakt oddzielnego licznika elektrycznego i przyłączatelefonicznego.

Wskazującnapowyższe,apelujący wnosili o:

1.     zmianęzaskarżonegopostanowieniapoprzez nakazanie pozwanym J N i B N w trybieochrony posesoryjnej przywrócenia stanu poprzedniego poprzez nakazanie:

a)    wydaniapowodomSN i R N umeblowanego lokalu mieszkalnego położonego na pierwszym piętrze domu mieszkalnegoznajdującego się w miejscowości D 00, gm. K, woj. białostockie, składającegosię z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza posiadającego oddzielnewejście, a także wydania ½ pomieszczenia na poddaszu domu, po wejściu, poprawnej stronie od schodów i pomieszczenia w piwnicy domu o wymiarach 4x4 mpołożonego po prawnej stronie budynku, patrząc od wejścia do domu, jak równieżdwóch budynków gospodarczych znajdujących się na lewej stronie nieruchomościpatrząc od ulicy, a także dopuszczenia do współposiadania i korzystania zpodwórka nieruchomości,, na której znajdują się przedmiotowe zabudowania, nrgeod. działki 146/1 o pow. 0,75 ha,

b)    zaniechanianaruszeńnaprzyszłość w zakresie objętym żądaniem z pkt 1 a,

2.     zasądzenieodpozwanychkosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według normprzepisanych za obie instancje,

ewentualnie,ouchyleniezaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Iinstancji, pozostawiając temuż sądowi orzeczenie o kosztach procesu za obieinstancje.

SądOkręgowyzważył, co następuje:

               Apelacjastronypowodowej okazała się uzasadniona w zasadniczej części.

               WocenieSąduOdwoławczego Sąd I instancji dokonał wadliwej oceny zgromadzonego wniniejszej sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji błędnie ustalił, iżnie doszło do naruszenia przez pozwanych J i B małżonków N  posiadania przez powodów lokalu mieszkalnego położonegona pierwszym piętrze domu mieszkalnego, posadowionego na nieruchomościstanowiącej własność pozwanych. Z tego względu, weryfikacja zaskarżonegoorzeczenia, w oparciu o trafną argumentację apelujących, skutkowała jego zmianąi uwzględnieniem żądania powództwa w zasadniczej części.

               Odnoszącsię w pierwszejkolejności do zarzutu naruszenia przez Sąd Rejonowy art. 232 k.p.c. w zw. zart.217 § 1 k.p.c. Sąd Odwoławczy wskazuje, że wbrew temu, co podnosząskarżący, z akt przedmiotowej sprawy nie wynika, aby w toku postępowania przedSądem I instancji – na rozprawie w dniu 00.06.2015 r., złożony został przezstronę powodową wniosek w zakresie dopuszczenia dowodu z akt sprawy sygn. aktXI C 0000/14 – w części dotyczącej wyroku wydanego w tej sprawie, wraz zuzasadnieniem. Skoro zatem wniosek dowodowy w tym zakresie nie został formalniezgłoszony, to bezzasadność zarzutu w tym przedmiocie nie budzi wątpliwości.Natomiast Sąd II instancji uwzględnił wniosek dowodowy, zgłoszony w treściapelacji i dopuścił dowód z wydanego w dniu 00.12.2014 r. w sprawie sygn. aktXI C 0000/14 wyroku Sądu Rejonowego w Białymstoku wraz z uzasadnieniem.Wyrokiem tym Sąd Rejonowy oddalił powództwo Jana Nowickiego skierowaneprzeciwko Sebastianowi Maciejowi Nowickiemu, jego żonie M N oraz R N oeksmisję  z przedmiotowego lokalu, tymsamym w sprawie nie zaistniały okoliczności wskazane w art. 344 § 1 zd. drugiek.c., a mianowicie prawomocne orzeczenie sądu nie stwierdziło, że stanposiadania powstały na skutek naruszenia jest zgodny z prawem.

          Chybionybył również zarzutnaruszenia przez Sąd I instancji dyspozycji art. 328 § 2 k.p.c. Zgodnie z tymprzepisem, uzasadnienie wyroku powinno zawierać wskazanie podstawy faktycznejrozstrzygnięcia, a mianowicie: ustalenie faktów, które sąd uznał zaudowodnione, dowodów, na których się oparł i przyczyn, dla których innymdowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej oraz wyjaśnienie podstawy prawnejwyroku z przytoczeniem przepisów prawa. Wbrew argumentacji apelujących,uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia spełnia wymogi, wymienione w powołanymprzepisie, a zatem możliwe jest dokonanie jego weryfikacji w postępowaniuodwoławczym. Odmienną kwestią jest natomiast okoliczność, że rozstrzygnięcieSądu Rejonowego jest wadliwe pod względem merytorycznym. Jak wynika zaś zestanowiska wyrażonego przez Sąd Najwyższym w wyroku z dnia 19 października 2005r., który Sąd II instancji w pełni podziela, błędy merytoryczne i prawneuzasadnienia mogą być przedmiotem zaskarżenia jedynie w ramach zarzutównaruszenia określonych przepisów prawa materialnego lub przepisów postępowaniadotyczących rozpoznawanego sporu, a nie przez zarzut naruszenia art. 328 § 2k.p.c., który wymaga wykazania, że kwestionowane uzasadnienie nie zawierawszystkich elementów określonych w tym przepisie oraz wskazanie wpływuzarzucanych wadliwości na wynik sprawy (V CK 642/04, LEX nr 187098).

               Przechodzącdo kwestiizasadniczych - rację mają apelujący, iż Sąd I instancji poczynił w niniejszejsprawie w znacznej części błędne ustalenia faktyczne, w szczególności wzakresie przyjęcia, że powodowie sami wybyli się posiadania lokalumieszkalnego, bowiem wyjechali do B, gdzie przebywają od kilku lat, wraz zrodzinami, zaś pozwani z tego względu, nie naruszyli posiadania powodów.Zaznaczenia wymaga, że rozważania prawne, jakie Sąd Rejonowy poczynił wuzasadnieniu zaskarżonego wyroku, były prawidłowe, natomiast nie znalazły onenależytego odzwierciedlenia i odniesienia do stanu faktycznego, z jakim mamy doczynienia w przedmiotowej sprawie. W konsekwencji Sąd I instancji dokonywałanalizy okoliczności, które pozostawały bez znaczenia dla rozstrzygnięcia, wtym, że powodowie nie legitymowali się tytułem prawnym do zajmowanego lokalumieszkalnego, jak również badania, gdzie znajduje się centrum życiowe powodów,czy i w jakim  zakresie powodowiepartycypowali w kosztach utrzymania nieruchomości. Tymczasem zakres kognicjisądu w sprawach o naruszenie posiadania jest ściśle określony treścią art. 478k.p.c. i obejmuje badanie jedynie ostatniego stanu posiadania i faktu jegonaruszenia, bez rozpoznania samego prawa ani dobrej wiary pozwanego. Jakwskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 grudnia 2003 r. (IV CK 297/02, LEX nr 558334) żądanie przywrócenia naruszonego posiadania niejest żądaniem skierowanym do prawa, lecz dotyczy stanu faktycznego. Stronapowodowa nie musi zatem wykazywać swego prawa podmiotowego do rzeczy. Ochronąprzed samowolnym naruszeniem objęte jest bowiem każde posiadanie, także to,które nie jest poparte tytułem prawnym.

Zaznaczeniawymaga,żew tej sprawie już same twierdzenia pozwanych dawały podstawę doprzyjęcia, iż doszło do naruszenia posiadania przez powodów lokalumieszkalnego. J i B małżonkowie N podnosili, iż powodowie dobrowolnie wyzbylisię posiadania lokalu, a w takiej sytuacji pozwani wynieśli z lokalu rzeczypowodów i wykonali tam remont, aby przywrócić lokal do stanu używalności. Sąd Iinstancji błędnie przyjął, że taki fakt wyzbycia się posiadania pomieszczeń napierwszym piętrze domu, na poddaszu i w piwnicy, jak też korzystania z budynkówgospodarczych i podwórka miał miejsce, przeczyły temu bowiem zeznania nie tylkosamych powodów, lecz także świadków. Nie było zatem tak, że skarżący„porzucili” lokal wraz ze znajdującymi się w nim, a należącymi do nichruchomościami.

Pozwaniargumentowali,żewielokrotnie wzywali powodów do zabrania rzeczypozostawionych w przedmiotowym lokalu. Sąd Okręgowy zwraca uwagę, że S N i R Nzamieszkiwali w tym lokalu mieszkalnym, najpierw z rodzicami, a następniesamodzielnie – od wczesnego dzieciństwa. Powód został tam zameldowany w dniu2.10.1978 r., zaś powódka – w dniu 22.06.1979 r. Nie budziło w związku z tymwątpliwości, że zgromadzili w tym lokalu szereg ruchomości. Twierdzeniapozwanych, jakoby wzywali powodów do ich zabrania, nie zostały zaś w żadensposób wykazane. Nie budzi w ocenie Sądu Odwoławczego wątpliwości, że dowodu natę okoliczność nie mogą stanowić zeznania L N, syna pozwanych, który jest osobązainteresowaną rozstrzygnięciem w sprawie, bowiem to on zajął lokal, będącyprzedmiotem postępowania. Świadek podnosił, że powodowie byli wzywani dozabrania rzeczy i na piśmie, i ustnie. Brak było jednak w materiale dowodowymjakichkolwiek pism w tym przedmiocie lub innych dowodów wskazujących na to, żetakie wezwania faktycznie miały miejsce. Nie mógł okazać się także skutecznyargument pozwanych, że lokal mieszkalny, wymagał natychmiastowego remontu i ztej przyczyny konieczne było usunięcie rzeczy, stanowiących własność powodów.Przedmiotowa okoliczność również nie została w sprawie wykazana. Zdaniem SąduII instancji również przekonanie pozwanych, że ruchomości „były do niczego” (comiało uzasadniać ich usunięcie), było jedynie ich osobistym odczuciem. Materiałdowodowy zgromadzony w sprawie wskazywał na to, że pozwani pomimo wiedzy, iżpowodom przysługuje posiadanie lokalu, dokonali jego naruszenia, poprzezusunięcie z niego rzeczy należących do powodów. Nie mogło zatem budzić żadnychwątpliwości, że powodowie zostali w ten sposób wyzuci ze swego posiadania.

               Mającna uwadze powyższe SądOkręgowy doszedł do przekonania, iż roszczenie powodów co do zasady, podlegałouwzględnieniu, z zastrzeżeniem dotyczącym dwóch kwestii. Po pierwsze bowiemzaznaczenia wymaga, iż naruszenie cudzego posiadania uregulowane w art. 344 § 1 k.c. może przybrać dwojaką postać: bądź pozbawienia posiadania (wyzucia z posiadania), bądź też zakłócenia posiadania. Przez pozbawienie posiadania należy rozumieć takie działanie, którego skutkiem jest utrata przez posiadacza władztwa nad rzeczą. Taka sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Z tego względu Sąd II instancji przyjął, że powództwo w zakresie żądania zaniechania naruszeń w przyszłości nie było zasadne. Brak było bowiem w materiale dowodowym podstaw do przyjęcia, że do takiego naruszenia może także dojść w przyszłości. Po drugie, nie zostało uwzględnione roszczenie co do przywrócenia stanu poprzedniego posiadania co do „umeblowanego” lokalu w ramach pełnej restytucji. Zdaniem Sądu Odwoławczego żądanie odtworzenia stanu poprzedniego, łącznie z ułożeniem wszystkich rzeczy w taki sposób, jaki był uprzednio, nie jest uzasadnione. Uporządkowanie przedmiotowego lokalu będzie leżało już w gestii samych powodów.

W tym stanie rzeczy Sąd II instancji na mocy art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżone orzeczenie w punkcie 1 i nakazał pozwanym J N i B N, aby wydali powodom S N i R N lokal mieszkalny położony na pierwszym piętrze domu mieszkalnego znajdującego się na nieruchomości w miejscowości D 00, gmina K,województwo podlaskie, składający się z kuchni, trzech pokoi, łazienki i korytarza, a także ½ pomieszczenia na poddaszu domu po wejściu po prawej ze strony od schodów, pomieszczenie w piwnicy domu o wymiarach 4 m x 4 m położone po prawej stronie budynku patrząc od wejścia do domu i dwa budynki gospodarcze znajdujące się po lewej stronie nieruchomości patrząc od ulicy, a także dopuścili powodów do współposiadania podwórka nieruchomości, na której znajdują się wskazane zabudowania,oddalając powództwo w pozostałej części.

Powyższazmianaskutkowała również zmianą orzeczenia w zakresie kosztów postępowania przed Sądem I instancji (punkt 2 wyroku). Z uwagi na fakt, że powodowie wygrali proces w znacznej części, należało na mocy art. 100 zd. drugie k.p.c., zasądzić od pozwanych solidarnie na rzecz powodów kwotę 390 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Na tę kwotę składały się: opłata od pozwu – 200 zł oraz koszty zastępstwa procesowego (156 zł), których wysokość ustalono w oparciu o § 8 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U.2013.461 j.t.), wraz  z opłatą skarbową od pełnomocnictwa (34 zł).

         Wpozostałym zakresie apelacja podlegała oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

Okosztachpostępowania odwoławczego orzeczono na mocy art. 100 zd. drugie k.p.c. Na koszty zasądzone od pozwanych solidarnie na rzecz powodów złożyła się opłata od apelacji – 200 zł oraz koszty zastępstwaprocesowego,których wysokość ustalono w oparciu o § 8 pkt 4 i § 13 ust. 1 pkt 1 powołanego wyżej rozporządzenia.